Jałowce zimozielone, które w przyrodzie osiadły od regionów polarnych do subtropików, są rozpoznawane nie tylko przez niektóre z ich najstarszych roślin, ale także przez najcenniejsze rośliny uprawne. Po zbadaniu wspólnych jałowców, typów i odmian ze zdjęciami, opisami i cechami, możesz przekształcić i podmiejski obszar oraz rozległe obszary krajobrazowe.
Wszystkie istniejące odmiany tych roślin mają:
- pełzanie, krzew lub forma drzewa;
- łuska lub liście igieł;
- owoce w postaci małych gęstych stożków z zamkniętymi łuskami.
Dzięki najwyższemu stopniowi przystosowania się, jałowiec był w stanie przetrwać klimatyczne kataklizmy z przeszłości i osiedlić się w różnych strefach naturalnych. Ta nieruchomość, a także egzotyczne piękno, przyciągnęły uwagę rośliny, które stały się niezbędne do projektowania obszarów skalistych, ogrodów skalnych, krawężników.
Jałowiec pospolity (J. communis)
Jeden z najczęstszych rodzajów jałowca występuje w Europie, Afryce Północnej, Azji, a nawet na ziemiach kontynentu północnoamerykańskiego.
Wspólne zdjęcie jałowca ma kształt krzewu lub małego drzewa.W sprzyjających warunkach roślina o gęstej, składającej się z gałęzi pokrytych iglastymi liśćmi o długości do 15 mm osiąga wysokość 3-8 metrów. Czasami jałowiec, dzieląc się na żeńskie i męskie okazy, rośnie do 12 metrów.
Jałowiec pospolity, jak również wszyscy jego krewni, jest długowieczną i powoli rosnącą kulturą. Częste okazy, które żyją w wieku stu lat. Co więcej, piękno rośliny lepiej ujawnia się przy wysokiej wilgotności gleby i powietrza.
Przypominając piramidę lub stożek korony, dzięki sztywnym, kolczastym igłom, przez cały rok zachowuje swój dekoracyjny efekt, toleruje strzyżenie bez żadnych problemów, co jest istotne przy hodowli jałowca jako ozdobnej kultury. A same liście żyją około 4 lat i stopniowo się zmieniają.
Sizo-niebieskie pąki roślin dojrzewają dopiero w drugim roku.
Na miejscu zwykły jałowiec, na zdjęciu, ma bezpretensjonalny charakter, wysoką odporność na mróz i mało wymagający do jedzenia. Popularność tej rośliny zwiększa obecność wielu odmian o tradycyjnym zielonym, srebrno-srebrnym lub złotym ulistnieniu, z koroną o kształcie piramidalnym, stożkowym lub spłaszczonym.
Zdjęcia odmian jałowca tego gatunku są niesamowitą odmianą, a ich technologia rolnicza jest dostępna nawet dla początkujących.
Depresja Jałowiec jest odmianą uprawną występującą w Kanadzie. Według różnych źródeł gatunek ten uważany jest za niezależnego, kanadyjskiego lub jest uznawany za podgatunek pospolitego jałowca. Różni się od zwykłej formy szeroką, zwisającą lub otwartą koroną i wysokością nie przekraczającą półtora metra.
Liście igły rośliny mają brązowawy kolor, który staje się prawie brązowy przez zimę, zwiększając dekoracyjność wiecznie zielonej rośliny.
Juniper Depressa Aurea ma podobny wygląd do opisanej powyżej odmiany, ale jej liście są bardziej atrakcyjne. Młode pędy rośliny mają jasną jasnozieloną, prawie żółtą lub złotą barwę, która nadawała nazwę odmiany jałowca z gatunku Juniperus communis przedstawionej na zdjęciu.
Siberian Juniper (J. sibirica)
Ten gatunek jałowca został nazwany na cześć Syberii, gdzie rośliny z małymi igłami i przysadzistą koroną można znaleźć na obszarach górskich. Oprócz regionu syberyjskiego kultura rozprzestrzenia się w północnych regionach Europy, na Dalekim Wschodzie, na Krymie, na Kaukazie iw Azji Środkowej. Wszędzie rośliny jałowca syberyjskiego wolą osiedlać się na suchych skalistych obszarach
Charakterystyczne cechy jałowca syberyjskiego to: niski wzrost, wolne tempo rozwoju i dekoracyjny, dzięki lekkim paskom, liście igieł, które żyją od około 2 lat. Zaokrąglone szaro-szare jagody dojrzewają w drugim roku po formacji.
Na wolności, ze względu na powolny wzrost i niewielkie rozmiary, jałowód syberyjski potrzebuje ochrony. W ogrodzie roślina jest wygodniejsza nawet przy minimalnej staranności. Niewymagający widok:
- bez strat przechodzących przez okresy suszy;
- jest zadowolony z źle odżywionych gleb;
- nie boją się mrozu;
- zapuszcza się w obszarach, w których istnieje ryzyko zwiększonego zanieczyszczenia gazem i zanieczyszczenia powietrza;
- kocha światło i nie potrzebuje cieniowania.
Z czasem pełzające pędy jałowca mogą zakorzenić się, dzięki czemu korona rośnie i tworzy żywe krawężniki. Odmiana syberyjska jest idealna do projektowania slajdów.
Kozak jałowcowy (J. sabina)
Inny popularny rodzaj jałowca jest interesujący dla ogrodnika, ponieważ oprócz wytrzymałości, istnieją igły dwóch odmian. Pierwsze liście w kształcie igły o długości do 6 mm można zobaczyć na młodych pędach, a także na gałęziach w cieniu.Drugim, łuskowatym ulistnieniem są igły na dorosłych gałęziach.
Średnio listowie o bogatym żywicznym aromacie charakterystycznym dla jałowca żyje przez trzy lata. okrągłe lub owalne gęste jagody dojrzewają w drugim roku.
W porównaniu ze zwykłymi jałowcami, jałowiec kozacki przedstawiony na zdjęciu nie jest tak wysoki i zauważalny. Wysokość płożącego krzewu z grubą koroną jest około półtora metra. Nie przeszkodziło to jednak w ocenie jałowca, a od końca XVI wieku służyło mu do ozdabiania parków i zwykłych ogrodów.
Ze względu na hodowlę odmian z ciemnozielonymi, szarymi i lekkimi igłami, na wzgórzach niezbędna będzie niewymagająca, zimotrwała i łatwo tolerująca susza. Służy do mocowania zboczy i tworzenia żywych, dobrze ukształtowanych krawężników.
Chiński jałowiec (J. chinensis)
Spośród wszystkich jałowców roślina z rodziny cyprysów wyróżnia się imponującą wielkością. Korona z Chin, Korei i Mandżurii rośnie do wysokości 25 metrów. Chiński jałowiec, na zdjęciu, ma igły na młodych pędach, które, gdy cienkie gałęzie dojrzewają, ustępują małemu łuskowatemuliście. Małe pąki rośliny można pomalować na niebieskawe, brązowe lub czarne odcienie, pokryte niebieskawym nalotem.
Pierwsze egzemplarze chińskiego jałowca pojawiły się w Europie na początku XIX wieku. W Rosji rośliny te zostały posadzone nieco później na wybrzeżu Morza Czarnego, gdzie obecnie znajdują się. Ale w przeciwieństwie do innych gatunków, odmiana chińska potrzebuje więcej wilgotnej gleby i powietrza, dlatego często cierpi z powodu suszy. Limit zamrożenia hodowli wynosi -30 ° C. Dlatego na środkowym pasie bez schronisk rośliny mogą zamarzać.
Co ciekawe, pomimo dużych rozmiarów dorosłych okazów, chiński jałowiec, jak na zdjęciu, jest często wykorzystywany do uprawy bonsai.
Juniper (J. procumbens)
W Japonii i innych krajach regionu znajduje się jałowiec leżący z pełzającą lub zwisającą koroną pokrytą zielonymi lub częściej niebieskawo-niebieskimi igłami.
Rośliny o wysokości od 50 do 400 cm są przystosowane do wilgotnego klimatu morskiego, dlatego w rosyjskiej strefie środkowej mogą ucierpieć w suchym powietrzu, a także w szczególnie ostrych zimach.
W domu, jałowiec tego gatunku jest jedną z ulubionych roślin do tworzenia spektakularnych bonsai.
Juniper solid (J. rigida)
Wiele jałowców dalekowschodnich jest dziś aktywnie wykorzystywanych w projektowaniu nasadzeń ogrodowych i parkowych. Jałowiec jest solidny - miejscowy mieszkaniec tego żyznego regionu wybiera przybrzeżne piaszczyste zbocza i brzegi jako siedliska. Na wietrznych klonach rośliny osiedlają się pod osłoną większych drzew. Tutaj jałowiec nabiera kształtu pełzającego i na wysokości do 40 cm tworzy gęste, prawie nieprzekraczalne grupy dzięki dwumetrowym pędom.
W sprzyjających warunkach, jałowiec jest trudny do osiągnięcia wysokości 8 metrów. Korona pokryta żółtozielonymi kolczastymi igłami jest gruba w męskie okazy, rośliny żeńskie są bardziej przezroczyste.
Bardzo bezpretensjonalny rodzaj jałowca nie jest często spotykany w kulturze. Jednocześnie roślina może być interesująca dla ogrodnictwa parkowego i tworzenia autentycznych, wschodnich zakątków na małych obszarach.
Przy uprawie jałowca stałego należy wziąć pod uwagę, że na glebach kwaśnych roślina odczuwa obniżenie, traci efekt dekoracyjny i bez tego niskiego tempa wzrostu.
Rozwinięty jałowiec (J. horizontalis)
Nazwa tego gatunku mówi wymownie o wyglądzie i charakterystycznych cechach rośliny. Rozłożony jałowiec ma przysadzistą, nawet pełzającą wysokość korony od 10 do 30 cm Roślina pochodzi z Kanady, gdzie preferuje osiedlać się na piaszczystych zboczach, na brzegach jezior lub w obszarach górskich, zwanych także jałowcem poziomym. Chociaż widok jest mrozoodporny, wybredny przy wyborze gleby i doskonale wzmacnia zbocza, podczas sadzenia należy pamiętać, że w warunkach suszy jałowiec czuje się przygnębiony, jego igły tracą jasność i ton.
W ogrodnictwie ozdobnym poziomy jałowca są cenione za igły z dwoma lekkimi, prawie białymi paskami. Na podstawie dzikiej formy dziś powstało ponad sto odmian uprawnych, różniących się kolorem liści i kształtem korony.
Środek jałowiec (J. x media)
Podczas hodowli jałowców stwierdzono, że niektóre gatunki mogą wytwarzać stabilne hybrydy, interesujących ogrodników. Przykładem takiej udanej hybrydyzacji jest środek jałowca uzyskany z krzyżowania kozaka i odmiany sferycznej (J. sphaerica). Pierwsze egzemplarze tego gatunku uprawiano pod koniec XIX wieku w Niemczech, a następnie rozpowszechniły się w Europie i na całym świecie.
Rośliny jałowca Evergreen średniej wielkości, jak na zdjęciu, mogą mieć koronę pełzającą, prostatą lub szeroką formę. W zależności od odmiany rośliny tego gatunku rosną do 3-5 metrów. Igły z łuseczkami i igłami są pomalowane w zielone, szare tony. Istnieją odmiany ze złotą koroną.
Chociaż rośliny są odporne na zimę, istnieje ryzyko zamarznięcia. Dlatego na środkowym pasie i na północ od pokrywy jałowcowej na zimowe miesiące, co jest łatwe z przysiadu, stosunkowo małą koronę rośliny.
Jałowiec skalny (J. scopulorum)
Kontynent Ameryki Północnej nadał światu wiele ozdobnych drzew i krzewów. W Górach Skalistych, słynących z surowej urody, odkryto skalisty jałowiec przedstawiony na zdjęciu.
Ta forma wyróżnia się ostrosłupowym kształtem i łuszczącymi się igłami, które w zależności od odmiany mogą być nasycone zielonym lub szaro-niebieskim, prawie niebieskim. Smukłe rośliny zimozielone w pierwszej połowie XIX wieku uprawiane są w parkach i szklarniach. W tym czasie uzyskano ponad 20 odmian uprawnych. Przy minimalnej dbałości i ochronie podczas silnych mrozów rośliny dorosłe z łatwością utrzymują piramidalny kształt i powoli się rozwijają, osiągają wysokość 12 metrów.
Juniper Virginia (J. virginiana)
Czerwony cedr lub jałowiec virginsky - rdzenni mieszkańcy kontynentu północnoamerykańskiego. Niezwykła nazwa rośliny pochodzi od rekordu wzrostu jałowca. Dorosłe okazy tego gatunku to potężne drzewa o wysokości do 30 metrów z pniami, których średnica sięga półtora metra.
Duża forma drzewa nie jest jedyną różnicą gatunku. Juniper virginsky, na zdjęciu, ma dość szybki wzrost. Ta okoliczność natychmiast została doceniona przez Amerykanów, którzy zaczęli uprawiać kulturę w połowie XVII wieku.
Roślina ma małe igły typu mieszanego i te same małe szyszki dojrzewające w tym samym roku po uformowaniu. W Rosji gatunek ten nadaje się do uprawy w regionach południowych, w domu drewno służy do produkcji ołówków papierniczych i pozyskiwania olejku eterycznego. W ogrodnictwie ozdobnym hoduje się wiele kompaktowych odmian i międzygatunkowych hybryd z srebrnymi, niebieskawymi i lekkimi igłami.
Łupież jałowcowy (J. squamata)
Chiny, Tajwan i Himalaje - siedlisko innego gatunku jałowca z grubą, dekoracyjną koroną do półtora metra.
Jest to łuskowaty jałowiec przedstawiony na zdjęciu, z łatwością przenoszącym suche powietrze i słabą glebę, ale nie wystarczająco zimowy do centralnej Rosji.
Juniper Daurian (J. davurica)
Daleki Wschód Rosji, północne regiony Chin i Mongolii są miejscem narodzin kolejnego ozdobnego gatunku jałowca, wyróżniającego się nie tylko swoją pełzającą formą i powolnym tempem wzrostu, ale także długowiecznością.
Dahuryjskie rośliny jałowca mogą rosnąć i rozwijać się przez ponad sto lat, a ich pędy o średnicy nie przekraczają pięciu centymetrów.
Gatunki opisane pod koniec XVIII wieku, dzięki litemu drewnu, zdolności do osiedlania się na ubogich glebach, w tym kamienistych wysypiskach, i ich zwartym rozmiarze, określane są przez rdzennych mieszkańców wrzosowiska.
Podwyższona część jałowca nie przekracza 50 cm wysokości, pień często chowa się w ziemi, co pomaga ukorzenieniu pędów i sprawia, że roślina jest bardzo cenna dla wzmocnienia stromych zboczy, pagórków i wałów. Jasnozielone igły do zimy zyskują brązowo-brązowy odcień. Ten sam kolor w dojrzałych sferycznych szyszkach. Jałowiec Daur jest dekoracyjny, bezpretensjonalny i wyjątkowo zimowy.
