Pasternak (łac. Pastinaca sativa) to dwuletnia roślina z rodziny selera, z grubym korzeniem, żebrowaną łodygą i pierzastymi liśćmi. Kwitnie małymi żółtymi kwiatami. Roślinę uprawia się w wielu krajach, ale jej ojczyznę uważa się za Europę Środkową, a także na terytorium Ałtaju i na południu Uralu, gdzie można znaleźć pasternak na wolności. Roślina jest bezpretensjonalna i bardzo odporna na zimno, co częściowo wyjaśnia jej popularność przez wiele stuleci. Korzeń pasternaku, a czasem zielenie od dawna używane są w kuchniach w różnych krajach. Podczas gdy odkrycie Ameryki nie wzbogaciło Europy o ziemniaki, pasternak był głównym źródłem żywności w większości krajów europejskich. Roślina ta była znana starożytnym Rzymianom, którzy przygotowywali desery z korzenia owoców, miodu i pasternaku, który ma ostry, słodkawy smak, trochę podobny do smaku marchwi.
Pasternakowa kampania siewna (pasternak)© Goldlocki
W nowoczesnym gotowaniu pasternak jest używany głównie jako przyprawa. Suszony korzeń pasternaku jest częścią wielu przypraw, jednak stosowany jest osobno i idealnie pasuje do potraw warzywnych i zup.Ta roślina jest również szeroko stosowana do konserw.
Oprócz wspaniałych walorów smakowych i aromatycznych pasternak ma wiele właściwości terapeutycznych i profilaktycznych. Zawiera kwas askorbinowy, dużą ilość potasu, karotenu i olejków eterycznych. Zastosowanie pasternaku w żywności przyczynia się do poprawy układu trawiennego i układu krążenia, a także do usuwania wody z organizmu. Ponadto roślina ta zajmuje jedno z czołowych miejsc wśród roślin okopowych w liczbie łatwo przyswajalnych węglowodanów w niej zawartych. Od najdawniejszych czasów pasternak był używany jako wielki tonik.
Ilustracja botaniczna Jacoba Sturma z książki "Deutschlands Flora in Abbildungen", 1796
