Roślina wieloletnia Eremurus (Eremurus), zwana także shryash, jest przedstawicielem rodziny podrodzinowej Asfrodal ksantorreevye. Ten rodzaj obejmuje ponad 40 gatunków, mieszańców i odmian. Nazwa takiego kwiatu pochodzi od dwóch greckich słów, które w tłumaczeniu oznaczają "pustynia" i "ogon". Patrząc na gęste, wysokie łodygi kwiatów, można od razu zrozumieć, dlaczego ludzie, którzy żyli w starożytnej cywilizacji, nazywali taką rośliną Eremurus. U ludzi żyjących w Azji Środkowej słowa shryash i shiryash oznaczają kleje, faktem jest, że w tych miejscach klej techniczny otrzymuje się z korzeni takiego kwiatu. Z wysuszonych i sproszkowanych korzeni powstaje gips. Jeśli ugotujesz korzenie, można je jeść, podczas gdy do smaku są podobne do szparagów, a także jedzą płytki liści niektórych (nie wszystkich!) Gatunków. Każda z części takiej rośliny może być stosowana do barwienia żółtego włókna naturalnego. Eremurus został po raz pierwszy opisany w 1773 roku przez rosyjskiego podróżnika, geografa i przyrodnika P. Pallasa. Uprawa tych kwiatów w ogrodach botanicznych Europy Zachodniej i Rosji rozpoczęła się w latach sześćdziesiątych XIX wieku,ponad pół wieku później narodziła się pierwsza hybryda, a hodowcy nie przestali pracować z Eremurusem do dnia dzisiejszego.
Cechy Eremurusa
Eremurus ma korzeń, który wygląda jak rozgwiazda. Średnica kornoredona waha się od 10 do 15 centymetrów, a jego kształt jest pokryty krążkiem, a skręcone, mięsiste korzenie odchodzą od niego cylindrycznie lub wrzecionowate pogrubione, podczas gdy wystają w różnych kierunkach. Na krzaku najczęściej występuje duża liczba płaskich płaskich płyt warstwowych, które mogą być wąskie lub szerokie, ich dolna powierzchnia jest stępiona. Duża wydłużona długość kisteobraznye metrów kwiatostanu znajduje się na jednym bezlistnym pędzie. Kwiaty w kształcie dzwonka na szyprze są ułożone w spiralę, podczas gdy mogą być malowane w kolorze żółtym, brązowym, zakurzonym czerwonym lub różowym. Kwiaty zaczynają się otwierać w dolnej części kwiatostanu, z których każdy zanika w około 24 godziny po kwitnieniu. Czas kwitnienia zależy od rodzaju i odmiany roślin i może wynosić od 10 do 40 dni.Owocem jest trójwarstwowa lub błoniasta skrzynka o prawie kulistym kształcie, która pęka w stanie dojrzałym, jej powierzchnia może być pomarszczona lub gładka. Trójścienne pomarszczone nasiona mają 1 przezroczyste skrzydło. Ten kwiat to bardzo dobra roślina miodu.
Rosnące nasiona Eremurus
Siew
Wysiew nasion w otwartej glebie wyprodukowany wczesną wiosną. Gdy pojawiają się siewki, trzeba je sadzić, zachowując odległość 0,3 do 0,6 m między krzewami, jednak doświadczeni ogrodnicy zalecają sadzenie Eremurusa przez sadzonki.
Sadzonka
Siewki należy sadzić we wrześniu i październiku. Pojemność sadzonek powinna wybrać taką, która ma głębokość nie mniejszą niż 12 centymetrów. Nasiona należy zakopać o 10-15 mm, a zdolność kiełkowania umieścić w chłodnym (około 15 stopni) miejscu. Na początku wiosny powinny pojawić się sadzonki, ale daleko od wszystkich nasion może kiełkować, wszystko dlatego, że niektóre z nich mogą kiełkować do dwóch lat. Sadzonki powinny być podlewane częściej niż rośliny dorosłe, po nawinięciu blaszek liściowych nastąpi okres odpoczynku, a w tym czasie zaleca się przestawienie eremurusów w ciemnym pokoju.Kiedy nadejdzie wrzesień lub październik, sadzonki będą musiały zostać przeszczepione do pojedynczych doniczek, które są wyprowadzane na ulicę. Po rozpoczęciu przymrozków przeszczepione sadzonki będą musiały być pokryte kompostem, listowiem lub świerkowymi gałęziami i należy zauważyć, że warstwa nie powinna być cieńsza niż 20 centymetrów. Schron jest usuwany na wiosnę, gdy na zewnątrz będzie wystarczająco ciepło. Tak więc sadzonki są uprawiane przez 3 lata. Następnie Kornedonianie powinni być sadzeni na otwartej ziemi. Gdy dojrzeje nad ziemią część, konieczne będzie rozpoczęcie opieki nad krzewami w taki sam sposób, jak w przypadku dorosłych osobników.
Sadzenie Eremurusa w otwartym terenie
O której godzinie wylądować
Sadzenie zarówno zakupionego, jak i własnego materiału sadzeniowego jest konieczne we wrześniu. Do sadzenia należy wybrać oświetloną otwartą przestrzeń z dobrze odwodnioną glebą, ponieważ ten kwiat reaguje skrajnie negatywnie na stojące płyny w ziemi. Ta roślina ma bardzo silne łodygi, które nie boją się podmuchów wiatru. Na wolności Eremurus woli rosnąć na płaskowyżu, gdzie często jest to gleba neutralna lub alkaliczna.Jednak ten kwiat może być uprawiany na niemal każdej glebie.
Funkcje lądowania
W takim przypadku, jeśli na miejscu wybranym do sadzenia, wody gruntowe są wysokie lub gleba ma niską przepuszczalność, wtedy trzeba będzie wykonać odwadniane klomb. Takie łóżko powinno być wysokie, natomiast w roli drenażu można użyć żwiru, tłucznia kamiennego lub kamyków. Drenaż jest wypełniony 40-centymetrową warstwą lekko alkalicznej lub obojętnej gleby, najlepiej jeśli składa się z kompostu (humusu) i ziemi darni (1: 3), które muszą być zmieszane z niewielką ilością drobnych kamyków lub grubego piasku.
Jeśli gleba na miejscu jest dobrze osuszona, to takie klombu nie jest konieczne. Otwór powinien być szeroki, a jego głębokość może wynosić od 25 do 30 centymetrów. Na dnie kładziona jest warstwa drenażowa o grubości pięciu centymetrów, sproszkowana mieszanką gleby. Kornedonets jest układany na nim, próbując wyprostować delikatne korzenie, aby wyglądały we wszystkich kierunkach lub bardzo ostrożnie wyrzucały roślinę z doniczki. Głębiej cebula powinna wynosić 5-7 centymetrów.W przypadku sadzenia dużych gatunków należy zachować odległość między krzewami od 0,4 do 0,5 m, a dla małych gatunków 0,25-0,3 m. Szerokość rzędów powinna wynosić ok. 0,7 m. Posadzone rośliny powinny być do wody. Roślina wyhodowana z nasion zakwitnie 4-7 lat po wykiełkowaniu, ale tylko wtedy, gdy gleba, w której uprawia się ten eremurus, nie będzie nadmiernie nasycona substancjami odżywczymi. Należy zauważyć, że w glebie tłuszczowej taki kwiat buduje bujną zieloną masę, a jednocześnie całkowicie przestaje kwitnąć.
Pielęgnacja ogrodu Eremurus
Dbanie o eremurus jest całkiem proste. Od wiosny do drugiej połowy lata, w suchą i gorącą pogodę, roślina powinna mieć bardzo obfite podlewanie. Jeśli pada regularnie, a gleba będzie cały czas mokra, można w ogóle uniknąć nawadniania. Po zakwitnięciu rośliny, a dzieje się to w czerwcu, nie będzie możliwe jej podlewanie.
Pod zimą superfosfat należy nanosić na glebę w miejscu (na metr kwadratowy od 30 do 40 g), wczesną wiosną zaleca się karmienie Eremurusa złożonym nawozem (na metr kwadratowy od 40 do 60 g) oraz gnijącym nawozem naturalnym lub kompostem ( 1 metr kwadratowy od 5 do 7 kilogramów).W takim przypadku, jeśli gleba na terenie jest słaba, to zanim roślina zakwitnie, musi być karmiona azotanem amonu (na 1 metr kwadratowy 20 g). Podczas ubierania należy pamiętać, że konieczne jest ograniczenie ilości nawozu i azotu przyłożonego do gleby, w przeciwnym razie krzewy będą mniej odporne na choroby i mróz.
Po przejściu deszczu lub podlewaniu rośliny należy bardzo uważać, aby nie uszkodzić korzeni, poluzować powierzchni gleby, usuwając chwasty.
Przy uprawie Eremurus należy wziąć pod uwagę jeden bardzo ważny niuans, po tym, jak liście kwiatów wymrą w lecie, zaleca się wykopanie go. Kornedontsa suszy się i czyści do przechowywania w dobrze wentylowanym pomieszczeniu przez co najmniej 20 dni. Jest to konieczne do dalszego życia Eremurusa. Jeśli nie wszystkie płytki liściowe są martwe lub pożółkłe, wówczas Kornedonian nie powinien być pozostawiony w glebie z powodu ulewnych deszczów, które z reguły obserwuje się w ostatnim lecie lub w pierwszych tygodniach jesieni. Pamiętaj, że kopanie krzewów powinno być bardzo ostrożne. Jeśli nie masz ochoty ani czasu na wykopanie roślin, powinieneś schronić się od miejsca, w którym rosną, od deszczu (jak altanka).
Powielanie Eremurus
Eremurus może być rozmnażany nie tylko metodą generatywną (nasienną), która jest opisana szczegółowo powyżej, ale także wegetatywna. Zdarza się, że wiosną, jedno lub kilka małych gniazdek wyrasta wokół głównego gniazda, co oznacza, że powstało pąki córki, z których każdy ma korzenie i dno. W razie potrzeby rozdzielić dzieci, a obszary pęknięcia posypać popiołem i wysuszyć. Wtedy trzeba będzie usiąść na Coredonian. W przypadku, gdy przy niewielkiej presji dzieci nie odpadną, trzeba je oddzielić dopiero w przyszłym roku. Jednak przed wylądowaniem na Kornednicy jest jedna sztuczka, są one rozdzielone. Aby to zrobić, muszą być nacięte od dołu, pamiętając, że każda z części powinna mieć kilka korzeni. Następnie trzeba posypać miejsca pokrojone popiołem drzewnym i posadzić całą rodzinę. W przyszłym roku każda z części będzie miała swoje własne korzenie i pączki, i można je łatwo oddzielić tymi samymi nacięciami. Bardzo ważne jest, aby pamiętać, że dorosły krzak można podzielić nie więcej niż 1 raz w ciągu 5 lub 6 lat.
Choroby i szkodniki
Pamiętaj, że Eremurus musi być chroniony przed szkodnikami i chorobami. Roślina ta może uszkadzać nie tylko mszyce i wciornastki, ale także mole, ślimaki, a także myszy. Aby zniszczyć szkodliwe owady, należy je wyleczyć krzewami owadobójczymi. Slug musi zostać usunięty ręcznie z tulei. Jednakże, jeśli jest dużo ślimaków, to wystarczy zrobić przynętę. W tym celu do rondli nalewane jest ciemne piwo, a następnie rozprowadzane po całej sekcji. Ślimaki na pełnych obrotach będą czołgać się do tych przynęt, a będziesz musiał je zbierać tylko w odpowiednim czasie.
Myszy i mole uwielbiają jeść korzenie takiego kwiatu, z którego zaczynają gnić, a roślina w końcu umiera. W przypadku, gdy jedna z kopii pozostaje w tyle w rozwoju i ma zahamowany wygląd, należy ją wykopać. Od korzeni trzeba wyciąć wszystkie obszary gnicia, po których miejsca cięcia są pokryte popiołem drzewnym i czekać na wyschnięcie. Potem krzak znów jest pochowany w ziemi. W przypadku, gdy chcesz pozbyć się myszy, wtedy na stronie należy rozłożyć kilka trujących przynęt, jednocześnie pamiętaj, że te gryzonie są wegetarianami.
Eremurus może zachorować na rdzę lub inne choroby grzybowe i wirusowe, a także na chlorozę. Jeśli na zewnątrz jest wilgotno i ciepło, to na liściach krzewu mogą pojawić się koszulki w kolorze czarnym lub brązowym, co oznacza, że roślina jest zarażona rdzą. Jeśli nie zacznie się goić w czasie, wtedy krzew wkrótce straci swój efekt dekoracyjny. W związku z tym, gdy tylko zauważono pierwsze oznaki choroby, zaatakowaną próbkę należy potraktować fungicydem (Topaz, Fitosporin, Shield, Fast, Quadris, Barrier, itp.). Chloroza objawia się żółknięciem lub blanszowaniem blaszek liściowych. W tym przypadku krzew jest wykopywany i przetwarzany w taki sam sposób, jak w przypadku gryzoni. Jeśli powierzchnia liścia stała się wyboista, a jednocześnie pojawiły się na niej żółte plamy, oznacza to infekcję krzewu chorobą wirusową. Nosicielami takich chorób są wciornastki, mszyce i pluskwy, a skuteczny lek z nich nie został jeszcze stworzony. W celu profilaktyki szkodliwe owady powinny być niszczone w odpowiednim czasie. Zainfekowane krzewy muszą zostać wykopane i zniszczone tak szybko, jak to możliwe, ponieważ choroba może przenosić się do innych roślin.
Eremurus po kwitnieniu
Zbieranie nasion
Dobre nasiona można zbierać tylko od dołu świecy kwiatostanowej. W związku z tym zaleca się wybrać 2 kwiatostany i skrócić je z góry o 1/3. Podczas dojrzewania owoce stają się beżowe. Zbiór nasion powinien rozpocząć się w drugiej połowie sierpnia. Kwiatostan wycięty przez sekator powinien być ustawiony na dojrzewanie w dobrze wentylowanym i suchym pomieszczeniu. W ostatnich dniach października dobrze wysuszone pudełka należy przetrzeć dłońmi na kartce papieru, na którą spadną nasiona. Są dmuchane i obsiane.
Zimowanie
Eremurus jest na ogół bardzo odporny na mróz. Istnieją jednak gatunki kochające ciepło, które potrzebują schronienia na zimę, ponieważ obszar ten jest pokryty warstwą torfu lub kompostu (o grubości nie mniejszej niż 10 centymetrów). Kornedontsa, które zostały wykopane w lecie, nie może być przechowywana przez całą zimę, ponieważ gdy tylko nadejdzie wiosna, zaczną one aktywnie rosnąć, nawet gdy nie będą sadzone. Sadzenie w otwartym terenie powinno odbywać się jesienią, podczas gdy sadzenie powinno być zdecydowanie pokryte warstwą torfu. W tym samym czasie, w regionach o mroźnych zimach i niewielkim śniegu, konieczne będzie położenie na szczycie drzewa baporn.Schron powinien być usunięty na wiosnę, gdy grozi mu mróz. Jeżeli jednak dojdzie do szronu, należy przez pewien czas pokryć powierzchnię materiałem pokrywającym, na przykład lutrasilem.
Rodzaje i odmiany Eremurus ze zdjęciami i nazwami
Eremurus ma dość dużą liczbę gatunków i odmian, więc tylko najpopularniejsze i najpiękniejsze zostaną opisane poniżej.
Eremurus Echison (Eremurus aitchisonii)
W naturalnych warunkach gatunek ten można spotkać na skalistych wyżynach zachodniej Tien Shan, Afganistanie i zachodniej Pamirie. Eremurus woli rosnąć w lasach mieszanych obok pistacji, klonów i orzechów włoskich. Jest to najbardziej wczesny gatunek kwitnący, dlatego jego kwitnienie rozpoczyna się w kwietniu, ale jego okres wegetacji jest krótki. Istnieje od 18 do 27 wielkogabarytowych szerokoliniowych blach, pomalowanych w nasyconym zielonym kolorze, są gładkie wzdłuż stępki i szorstkie na krawędzi. Łodyga jest nasycona zielonym połyskiem, na jej powierzchni u podstawy występuje pokwitanie, reprezentowane przez krótkie włosy. Luźny, cylindryczny cylindryczny kwiatostan może osiągnąć wysokość 1,1 m, a średnica osiąga 17 centymetrów.Może zawierać od 120 do 300 kwiatów, podczas gdy u tego gatunku liczba kwiatów może wynosić do 500. W kwiatach białe wypustki mają ciemną żyłę, kolor szypułek jest purpurowo-brązowy, a perianth - różowy.
Eremurus Albert (Eremurus albertii)
Na wolności gatunek ten można znaleźć w szyi Doliny Fergańskiej, w Kabulu i w Turcji. Wysokość krzewu, który ma jasnobrązowe korzenie, wynosi około 1,2 m. Proste, odsłonięte blaszki liściowe są skierowane do góry. Nagie łodygi ciemnozielonego koloru pokryte są patyną w kolorze szarym. Na nim znajduje się luźny, wielkokwiatowy, podobny do cysty kwiatostan o wysokości sięgającej 0,6 m, a średnicy - około 12 centymetrów. Kwiaty mają białe wypustki ze smugą brązowego koloru. Perianth szeroko otwarte, mają kolor surowego mięsa ze smugą brązu. Ten typ jest jednym z najpiękniejszych. Uprawiane od 1884 roku
Eremurus potężny (Eremurus robustus)
Na wolności, taka roślina znajduje się w środkowej i górnej strefie Pamir-Alai, a także u podnóża Tien Shan. Korzenie nieco wrzecionowate, pogrubione i pomalowane na brązowo. Szeroko liniowe, pozbawione krawędzi, liście są pomalowane na ciemnozielone, a na ich powierzchni jest szara patyna, są szorstkie na krawędzi i gładkie na stępce.Na powierzchni zielonej nagiej łodygi występuje niebieskawy kwiat. Jest to cylindryczny kwiatostan racemiczny, którego długość może dochodzić do 1,2 m. Składa się z około 1000 kwiatów, kolor ich okwiatu jest biały lub jasnoróżowy, a jasnobrązowe przylistki mają ciemną żyłę.
Eremurus olgae
Ten typ jest uważany za jeden z najczęstszych. W naturze można ją znaleźć od południowo-zachodniej Pamir-Alai do zachodniego Tien Shan, a ten kwiat można również zobaczyć w Pakistanie, w północnej części Afganistanu oraz w północno-zachodnich regionach Iranu. Wysokość krzewu może dochodzić do 1,5 m. Korzenie są nieco wrzecionowate, pogrubione, mają kształt prawie cylindryczny, a na ich powierzchni często występuje pokwitanie, kolor ciemnoszary. Na jednym krzaku może wyrosnąć do 65 keeled ciemnozielone wąskie liniowe płyty blachy, na ich powierzchni jest szara patyna, są szorstkie na krawędziach. Kolor łodygi jest ciemnozielony, na jego powierzchni jest patyna koloru szarego, nie większa niż 100 centymetrów. Mieści się w nim racemiczny kwiatostan o kształcie stożkowym lub cylindrycznym, którego długość może sięgać 0,6 metra, a jego średnica - do 15 centymetrów.Średnica szeroko otwartych kwiatów wynosi 35 mm, kolor ich okwiatu jest bladoróżowy lub różowy, w bazie znajduje się żółta plamka, a także ciemnoczerwona żyła. Są kwiaty z białymi okwiatami z zieloną żyłką. Czas kwitnienia zależy od klimatu w regionie, w którym rośnie roślina, i można go obserwować w okresie od maja do sierpnia. Uprawiane od 1881 roku
Eremurus bungei (Eremurus bungei) lub Eremurus wąskolistny lub Eremurus oszukuje (Eremurus stenophyllus)
W naturze ten kwiat można zobaczyć w górnej i środkowej strefie gór Kopetdag i Pamir-Alai, a także w północnych regionach Iranu i Afganistanu, podczas gdy roślina preferuje uprawy w ogrodach różanych, a także w klonach, wiśniowych śliwkach i lasach orzechowych. Krzew ma wysokość około 1,7 m. Otwarte korzenie sznurka są koloru brązowo-szarego. Na powierzchni wąskich, liniowych, nagiętych płyt z blachy trapezowej jest patyna w kolorze szarym. Zielona łodyga może mieć sztywne włoski u podstawy lub być całkowicie naga. Gęsty cylindryczny kształt kwiatostanu cuspiform ma wysokość około 0,65 mi średnicę około 50-60 mm. Na każdym kwiatostanie może znajdować się 400-700 żółto-złotych szeroko otwartych kwiatów, które osiągają średnicę 20 mm. Uprawiane od 1883 rokuTen typ jest jednym z najpiękniejszych, służy zarówno do dekoracji ogrodu, jak i do tworzenia suchych bukietów.
Ciekawostką dla ogrodników są również takie gatunki jak: Eremurus Thunberg, Belotsvetkovy, Suworow, Tadżykik Kopetdag, Korzhinsky, Kaufman, Junge, Indian, Gissar, Hilaria, Himalayan, grzebień, czubaty, Zinaida, Zoe, Kapju, biały, Buchara, itp.
Cała seria doskonałych hybryd Shelfold ożyła dzięki krzyżowaniu Eremurus Olga i Bunge. Kwiaty w takich roślinach mogą mieć różny kolor od żółto-pomarańczowego do białego. Na przykład kwiaty odmiany Isobel są różowe z pomarańczowym odcieniem, natomiast Rosalind ma różowe kwiaty, Białe Piękno ma czyste białe kwiaty, a Światło księżyca ma bladożółte kwiaty. Również dzięki tym gatunkom światła narodziła się grupa Haydown-hybryd, które nie są jeszcze tak popularne. Ich wysokie odmiany to Gold, Citronella, Lady Falmaus, Sunset, Don i Hydedown Dwarf oraz Golden Dwarf.Na środkowym pasie mieszańców Ruiterów, stworzonych za pomocą Eremurusa z Isabelli, jest bardzo popularnych wśród ogrodników, a popularnymi odmianami są:
- Cleopatra. Odmiana ta została wyhodowana w 1956 roku. Brązowo-pomarańczowe pąki kwitną w kwiaty, na zewnętrznej powierzchni których występuje duża liczba ciemnych żył. Kolor pręcików jest intensywnie pomarańczowy. Łodyga na wysokości nie przekracza 1,2 m.
- Pinokio. Odmiana została wyhodowana w 1989 roku. Kolor kwiatów jest żółty siarkowo, a pręciki są czerwono-wiśniowe. Łodyga ma wysokość nie większą niż 1,5 m.
- Obelisk. Ta odmiana urodziła się w 1956 roku. Wysokość krzewu wynosi około 1,5 m. Białe kwiaty mają szmaragdowy środek. A potem jest odmiany Romansowy kolor kwiatów, który jest łososiowo-różowy; Odmiana Rowford z kwiatami łososiowymi; Odmiana Emmy Ro z żółtymi kwiatami.
