Corydalis to wysoka roślina zielna z rodziny maku. Występuje wszędzie na półkuli północnej, od klimatu subtropikalnego na północ. Roślina charakteryzuje się obfitym i wczesnym kwitnieniem. Duże krzewy z bujnymi ciemnozielonymi pędami i gęstymi jasnymi kwiatostanami ozdobią ogród w połowie wiosny. Skutecznie pokrywają gołe podłoże. Pod opieką Corydalis jest bezpretensjonalny. Rośnie dobrze w cieniu drzew i na słonecznych krawędziach. W tym przypadku roślina ma wyraźne właściwości lecznicze.
Opis botaniczny
Corydalis jest licznym rodzajem w rodzinie Poppy, który przypisuje się podrodzinie Dymykowov. Rośliny wieloletnie, a czasem roczne, mają trawiasty kształt. Ich wyprostowane, soczyste łodygi osiągają 15-45 cm wysokości. Ogromny kłącze jest wystarczająco głęboki. Składa się z rozgałęzionych procesów, w których czasami tworzą się zgrubienia w postaci zaokrąglonych lub owalnych bulw. Zbierają składniki odżywcze, które pomagają kornalitom szybko rozpocząć wzrost po odwilży.
U podstawy łodygi znajduje się 2-4 liście. Liście ogonkowe ciemnozielone z niebieskawym nalotem przypominają liście paproci. Został podzielony na trójkątne lub zaokrąglone płaty. Każda fabuła ma własną cienką łodygę.
Od połowy kwietnia cylindryczne kwiatostany kwitną na szczytach pędów. Początkowo pąki są bardziej zatłoczone, ale stopniowo stają się luźniejsze. Kwiatostan składa się z 5-35 długich kwiatów. Ich płatki można pomalować na biały, żółty, różowy, fioletowy i fioletowy kolor. Długość korony wynosi 15-25 mm. Składa się z dużych przylistków i mniejszych, spiczastych działek. Każdy kwiat ma wydłużoną ostrogę; gromadzi się w nim nektar, który jest dostępny tylko dla owadów z długą trąbą.
W wyniku zapylenia na łodygach dojrzewają suche nasiona o podłużnym kształcie. Za grubymi, spiczastymi ścianami kryją się małe błyszczące nasiona w kolorze czarnym. Każde nasiono ma biały mięsisty wzrost ze składnikami odżywczymi. Z ich powodu nasiona są zbierane i przenoszone przez mrówki na duże odległości.
Rodzaje Corydalis
W sumie ponad 320 gatunków roślin jest zarejestrowanych w rodzaju Corydalis. Są one podzielone na grupy w zależności od warunków uprawy. Na przykład są pustynne Kokorycz (powszechny w Azji Środkowej) lub leśne Kokorycz. To te ostatnie są najczęściej używane w ogrodach domowych.
Corydalis gęsty (Haller). Rośnie na słonecznych krawędziach i pod lekką koroną drzew w Europie Zachodniej i europejskiej części Rosji. Rośliny wieloletnie rozwijają się z bulwy o średnicy nie większej niż 15 mm. Wysokość łodygi wynosi 10–25 cm, u podstawy znajdują się 2 petiolarne liście o przekroju cirrus z płatami potrójnymi. W połowie kwietnia kwitnie gęsty cylindryczny kwiatostan. Pod przylistkami jajowatymi ukryte są płatki liniowe. Różowo-fioletowy nimbus nie przekracza 2 cm długości.
Kokorycz jest pusty. Rośliny bulwiaste występują w krajach Azji Mniejszej i Europie, wzdłuż krawędzi lasów liściastych i liściasto-iglastych. Roślina wieloletnia ma większą, zaokrągloną bulwę. Wyrasta z niego łodyga o długości do 40 cm, u podstawy znajdują się 2 liście pierzastych liści z ząbkowanymi płytkami. Mają trójkątny kształt. Długi, nagi szypułka kończy się cylindryczną szczotką. Długie, ciemnofioletowe kwiaty osiągają 25 mm. Składają się z owalnych przylistków i miniaturowych ząbkowanych płatków. Kwitnienie rozpoczyna się w ostatniej dekadzie kwietnia.
Corydalis Marshall. Rośliny z Europy Południowo-Wschodniej kwitną kremowo-żółte delikatne kwiaty. Wysokość pędów wynosi 15-30 cm i są pokryte czerwono-zieloną korą. U podstawy jest niebiesko-zielony listek ternatu. Kwiaty kwitną do końca kwietnia. Ich długość wynosi około 25 mm. Corollas mają pogrubioną ostrogę na górnym płacie.
Corydalis jest wątpliwy. Występuje w jasnych lasach na Wyspach Kurylskich, Sachalinie i Kamczatce. Pędy o wysokości 10-15 cm mają szarawą powłokę. U podstawy są niebiesko-zielone potrójne liście. W ostatnich dniach kwietnia otwiera się krucha szczotka o jasnoniebieskim kolorze.
Corydalis szlachetny. Wysokość kłącza wieloletnia roślina może osiągnąć 80 cm. U podstawy łodygi są pinnatycznie rozcięte jasnozielone liście. Płatki mają tępy ząbkowany brzeg. Na początku maja kwitną gęste racemy. Płatki są pomalowane na żółto, a na ich środku znajduje się purpurowo-czarna obwódka.
Kokorycz żółty. Ukazuje się w zachodniej części Europy. Roślina wieloletnia z pełzającym kłączem bez bulw ma wyprostowane łodygi o wysokości 10–40 cm, a u podstawy zbierane są niebiesko-zielone liście. Szczotka kwiatowa z 6-20 jasnożółtych pąków kwitnie natychmiast po stopieniu śniegu i ma bardzo długi okres kwitnienia.
Metody hodowlane
Kokorycz rozmnaża się za pomocą nasion i metod wegetatywnych. Uprawa z nasion rozpoczyna się natychmiast po ich zebraniu, ponieważ materiał siewny szybko traci zdolność kiełkowania. Ważne jest, aby nie suszyć zebranych nasion. Można je przechowywać w mokrym mchu lub wysiewać natychmiast. Rośliny uprawiane są w pojemnikach z wilgotnym piaskiem i torfowiskiem. Często w pierwszym roku powstają tylko liścienie (młode liście). Następnie rośliny odpoczywają. Pojemniki są przechowywane w chłodnym miejscu z dobrym oświetleniem. Kokorycz dobrze rozmnaża się przez samosiew. Jeśli jednak w pobliżu znajdują się mrówki, te ostatnie mogą wyciągnąć nasiona z pożądanego miejsca sadzenia. Kwitnące sadzonki spodziewane są za 3-4 lata.
Niektóre gatunki roślin tworzą guzki boczne. W środku lata sadzi się je osobno. Możesz również podzielić duże bulwy z kilkoma punktami wzrostu na części. Są cięte, zanurzane w pokruszonym kawałku węgla aktywnego i sadzone na głębokość 6-7 cm Podczas transportu ważne jest, aby nie suszyć bulw, więc po ich wykopaniu umieszcza się je w gęstej plastikowej torbie.
Lądowanie i opieka
Pod koniec okresu kwitnienia i wegetacji wszystkie kępki lądowe Corydalis obumierają. Znalezienie roślin w tym czasie nie jest takie proste, ponieważ bulwy znajdują się na dużych głębokościach. Aby poradzić sobie z tym problemem, przeszczep roślin można przeprowadzić w okresie wzrostu i kwitnienia. Konieczne jest całkowite uratowanie ziemnego pokoju. Roślina obawia się przesuszenia ziemi i korzeni, a także ma kruche korzenie. Wszelkie uszkodzenia prowadzą do choroby i śmierci Corydalis.
Bulwy sadzi się w glebie w okresie od czerwca do września, po okresie uśpienia. Głębokość sadzenia zależy od wielkości bulw. Mniejsze są zakopane o 5-7 cm, a duże o 10-15 cm, Corydalis preferuje żyzne, luźne gleby o neutralnej lub lekko kwaśnej reakcji. Gęste gleby, które są zbyt ciężkie podczas kopania, są mieszane ze żwirem i drobnym żwirem. Można go sadzić na słonecznej łące lub pod drzewami liściastymi. W okresie swojej aktywności korona tylko się formuje, więc kwiat otrzyma wystarczającą ilość światła. Zaleca się natychmiastowe przemyślenie stosu wody, ponieważ korzenie łatwo gniją.
Pod opieką Corydalis jest bezpretensjonalny. Zwykle wiosną, w okresie aktywnego wzrostu, topnieje śnieg i spada wystarczająca ilość opadów, więc nie musisz podlewać kwiatów. W czerwcu owoce dojrzewają, a przerost zaczyna wysychać. Gdy liście i łodygi są całkowicie suche, są odcinane. Zrobienie tego wcześniej nie jest zalecane, w przeciwnym razie bulwy nie będą miały czasu na zgromadzenie wystarczającej ilości składników odżywczych.
Korzenie są głębokie, więc nie cierpią z powodu deptania, letniego upału i suszy. Zimą leśne krasnale łatwo tolerują nawet silne mrozy, więc nie potrzebują schronienia. Zaleca się, aby nie usuwać liści, które spadły z pobliskich drzew. Overbreeding będą służyć jako nawóz.
Zmuszanie roślin
Tylko kilka rodzajów bulw bulwiastych nadaje się do destylacji i uprawy w doniczce. Zwykle do tych celów stosuje się gęstą ciecierzycę czubatą. Bulwy średniej wielkości sadzi się w doniczkach z luźną ziemią ogrodową. Wierzch żarówki powinien znajdować się na głębokości 5 mm. Natychmiast po posadzeniu pojemnik umieszcza się w ciemnym miejscu o temperaturze powietrza -5 ... + 8 ° C. Tutaj rośliny spędzają co najmniej 9 tygodni.
Później doniczkę przenosi się do pomieszczenia o intensywnym oświetleniu i temperaturze powietrza + 8 ... + 12 ° C. Ostrożnie podlewaj kwiat. Podczas kwitnienia temperatura wzrasta do + 15 ... + 18 ° C. Kiedy wszystkie kwiaty i liście znikną, doniczkę ponownie umieszcza się w ciemnym, chłodnym miejscu. Jeśli nie ma tego w domu, możesz użyć lodówki. Ważne jest, aby gleba nie wyschła całkowicie.
Zastosowanie Corydalis
Corydalis jest stosowany do parków krajobrazowych i ogrodów. Może rosnąć w najbardziej niesprzyjających warunkach: na niewygodnych stokach, wśród zaczepów i krzewów. Sadzi się go na alpejskich wzgórzach, w pobliżu krawężników, pod drzewami ogrodowymi i wśród kamieni. Sadzenie należy naprzemiennie z późniejszymi roślinami, które maskują gołe gleby z początkiem spoczynku. Najlepszymi sąsiadami Corydalis są gospodarze, krokusy, przebiśniegi, hiacynty, tulipany.
Kokorycz to także doskonała roślina miododajna. Wydziela przyjemny aromat miodu, który przyciąga pierwsze owady. Młode liście są bogate w kwas askorbinowy. Można je stosować do gotowania sałatek, zup i barszczu.
Wizyta lekarska
Wszystkie rodzaje Corydalis zawierają dużą ilość alkaloidów, ale pustynia Corydalis jest najczęściej stosowana w medycynie. Wiosną zbierają trawę, a latem bulwy. Są suszone w cieniu i przechowywane przez rok w tkaninach lub papierowych torebkach.
W medycynie tradycyjnej stosuje się krągłość ze względu na alkaloid bulbocapnin. Pomaga zmniejszyć napięcie mięśniowe, zwalcza katalepsję, spowalnia ruchliwość jelit. Odwary i wyciągi z Corydalis są stosowane jako środki znieczulające, znieczulające i przeciwnowotworowe. Ponadto roślina ma właściwości hemostatyczne, przeciwzapalne i nasenne.
