Różne rasy merynosów

Owce Merynosy słyną z użytecznych włosów. Jest bardzo cienki i miękki w środku, poza tym jest w stanie wytrzymać duży spadek temperatury i ma właściwości antybakteryjne. To właśnie z tej wełny wytwarzana jest odzież termiczna do aktywnego wypoczynku, polowań zimowych i wędkarstwa, ponieważ w nich człowiek może czuć się komfortowo w temperaturach od +10 do -30 ° C.

Spróbujmy zrozumieć, co wyjaśnia tę wyjątkowość wełny Merino i zapoznać się z głównym podgatunkiem tych owiec.

Opinie naukowców różnią się miejscem i czasem urodzenia owiec rasy merynos. Niektóre źródła podają, że rasa ta pochodzi z krajów Azji Mniejszej. Potwierdzenie tego - starożytne obrazy na pomnikach kultury i pozostałości owiec znalezionych w grobowcach odsłoniętych. Kolejna opinia, że ​​grzywny polarny merynos pochodzi z Hiszpanii. Rasa ta została stamtąd usunięta w XVIII wieku. Od tego czasu próby jego hodowli podjęli się hodowcy owiec niemal z całego świata, zidentyfikowano dużą liczbę podgatunków.

Największe sukcesy w merinozovodstve osiągnęły Australijczycy. To w Australii, gdzie panowały bardzo żyzne warunki, zaczęto produkować wełnę merynosową na skalę przemysłową. I do tej pory ten kontynent i Nowa Zelandia pozostają światowymi liderami w produkcji wełny merynosów.

Australijskie Merino

Podstawą hodowli australijskiej rasy merynosów były jagnięta zaczerpnięte z Europy. W trakcie eksperymentów Australijczycy skrzyżowali je z amerykańskim vermontem i francuskim ramblue. W rezultacie były trzy rodzaje: fayn, medium i string, które różnią się wagą i obecnością / brakiem fałd skórnych. Typowe właściwości dla wszystkich rodzajów wełny to:

• Wysoka higroskopijność (pochłania do 33% objętości);
• siła;
• wysoki poziom termoregulacji;
• odporność na zużycie;
• elastyczność;
• hipoalergiczność;
• właściwości oddechowe;
• działanie przeciwbakteryjne;
• właściwości lecznicze.

Kolor wełny z australijskich owiec jest biały. Długość włókna wynosi 65-90 mm. Wełna Merino jest miękka, przyjemna w dotyku. Waga dorosłego barana wynosi do 60-80 kg, owca wynosi 40-50 kg.

Wyborcze

Autorami rasy są hiszpańscy hodowcy. Później Niemcy zaczęli go hodować. Główną cechą tych jagniąt była bardzo cienka i krótka wełna (do 4 cm), a także lekka (do 25 kg).

W tym samym czasie Hiszpański merynos był bardzo łagodny, źle tolerował zmiany temperatury i nie był zbyt żywotny.

Negretti

W wyniku eksperymentów niemieckich hodowców owiec na światło pojawiły się owce z dużą liczbą fałdów skórnych. Głównym celem Niemców było osiągnięcie większej osłony wełny. Rzeczywiście, wełna z negretti została zwiększona do 3-4 kg od jednej owcy, ale jakość włókien była bardzo dotknięta, tak samo jak produkcja mięsa.

Rambouillet

Odkąd hodowla owiec Merino stała się popularna, nie stała w miejscu i cały czas się rozwija. Hodowcy owiec w krajach, w których był szczególnie rozwinięty, starali się pozyskać najbardziej efektywny podgatunek dla swojego regionu. Pod koniec dziewiętnastego wieku Francuzi zaczęli kultywować Meribus Rambus. Rasa francuskich owiec różniła się dużymi rozmiarami (do 80-95 kg żywej wagi), dużymi wełnianymi wiórami (4-5 kg), mięsnymi formami i silną sylwetką.

Następnie rambula została użyta do hodowli sowieckiego merynosa.

Mazaevsky Merino

Rasa Mazaevskaya została wyhodowana pod koniec XIX wieku przez rosyjskich hodowców owiec Mazaevs. Rozprzestrzenił się w regionach stepowych Północnego Kaukazu. Wyróżniały ją wysokie nastrigami (5-6 kg) i długie włosy. W tym samym czasie ucierpiała budowa Merino, ich produktywność i żywotność, więc wkrótce porzucili je.

Nowi rasy kaukaskiej

Wady merynosów Mazaev powinny były zostać poprawione przez rasę Novocaucasian, wywodzącą się z przejścia przez Mazaeans i ramblue. Owce tej rasy stały się znacznie trwalsze, bardziej produktywne.Na ich ciele było znacznie mniej fałd, ale wełna była nieco krótsza. Waga dorosłych tryków osiągnęła 55-65 kg, maciory - 40-45 kg. Roczny ton migdałowy wynosi 6-9 kg.

Radzieckie Merino

Motto narodu radzieckiego "szybciej, wyżej, silniej" było ucieleśnione nawet w hodowli owiec. W wyniku krzyżowania hodowców owiec Związku Radzieckiego Nowego Kaukazu z baranowatą owcą, stali się odpornymi i dużymi owcami o dobrej konstytucji, znanej jako sowiecki merynos. To właśnie w owcach tego podgatunku odnotowano rekordową wagę 147 kg. Przeciętnie dorosłe osobniki osiągają 96-122 kg.

Wełna tych merynosów jest długa (60-80 mm), roczna plon wynosi 10-12 kg. Owce mają wysoką płodność.

Grozny Merino

Zostało to wydedukowane w połowie ubiegłego wieku w Dagestanie. Z wyglądu podobny jest do australijskiego merynosa. Główną zaletą Grozny Merino jest wełna: gruba, miękka, średnio cienka i bardzo długa (do 10 cm). Pod względem ilości i jakości cięcia, ten podgatunek jest jednym z liderów na świecie.Dojrzała owca daje 17 kg runy rocznie, a owca - 7 kg. Waga "Groznego" - średnio: 70-90 kg.

Altai Merino

Ponieważ owce rasy Merynos nie były w stanie wytrzymać trudnych warunków życia na Syberii, lokalni specjaliści przez długi czas (około 20 lat) próbowali wydobyć owce odporne na ten klimat. W wyniku krzyżowania syberyjskiego merynosa z francuskim ramblue, a częściowo z rasą Groznego i rasy kaukaskiej, pojawił się altai merino. Są to silne, duże owce (do 100 kg), z dobrą wydajnością wełny (9-10 kg) o długości 6,5-7,5 cm.

Askanian Merino

Askańskie merynosy lub, jak to nazywano, azjatyckie rambulie są uznawane za najlepszą rasę owiec o delikatnych karkach na świecie. Został wyhodowany w rezerwacie Askania-Nova w latach 1925-34. Materiałem do ich hodowli było lokalne ukraińskie Merino. Aby poprawić sylwetkę i zwiększyć ilość wełny, akademik Michaił Iwanow przekroczył je z rambulią przywiezioną ze Stanów Zjednoczonych. Rezultatem wysiłków naukowca były największe merino, osiągające 150 kg z roczną fryzurą 10 kg lub więcej. Obecnie trwają prace hodowców zmierzające do zwiększenia tłuszczu zwierzęcego i poprawy właściwości jakościowych wełny.

Obejrzyj wideo: Owce i Kozy - Sheep and goats