Adrianthus - alternatywa dla dzwonów na alpejskich wzgórzach

Kultury o dzwonowatych kwiatach zawsze zajmowały szczególne miejsce w projektowaniu krajobrazu. Nie ma znaczenia, czy jest to skromny rabat, kolorowy ogród kwiatowy czy kompozycja krajobrazowa: zawsze zawierają w sobie wzruszające akcenty i wywołują zdumiewające drżenie i czułość. A w romantycznej postaci żadna inna roślina wieloletnia nie może się równać z takimi roślinami. Rośliny o kształcie dzwonka nie są ograniczone tylko do jednego rodzaju. Prawdziwe dzwony dzwonkowate mają jednego bardzo skutecznego konkurenta - redaktor, roślinę przeznaczoną wyłącznie dla skalniaków i alpejskich zjeżdżalni. Będąc jedną z najpiękniejszych kultur kamienistych ogrodów, jest w stanie zaskoczyć wyjątkowym kwitnieniem, pięknem zieleni i uderzająco bogatą paletą kolorów.

Krasnolud Dwarfus (Edraianthus pumilio). © Jana Cibulkova

Dywan z doskonałymi dzwoneczkami na skalistym krajobrazie

Pomimo dość wąskiej specjalizacji, roślina jest nadal rośliną, zaliczaną do najpiękniejszych kwitnących bylin ogrodowych. Są to unikatowe małe akcenty, które wymagają wyboru nie tyle specyficznych warunków, ile konkretnego środowiska.Będąc prawdziwymi królami ogrodów z kamienia, przeciągi ujawniają cały efekt dekoracyjny tylko na tle kamieni. Przybyli do nas z basenu Morza Śródziemnego, rośliny są czasami określane jako oficjalnie nie uznane botaniczne Edraianthus i Hedraeanthus. Luksusowe dzwoneczki tych kwiatów zdają się leżeć na poduszce wąskich liści, dlatego roślina ma swoją specyficzną nazwę: od greckiego "edraianthus" - "siedzący kwiat". Praktycznie każdy rodzaj roślin, zaliczany do tego rodzaju, w tym samym lub innym czasie, miał różne nazwy, czasami określane były one jako kampanul, teraz jako Waldenburg.

Adrianthus (Edraianthus) - mały rodzaj zwartej i praktycznie bez wyjątku, byliny zielne stosowane jako rośliny ozdobne, tworzące bardzo długie korzenie rdzeniowe i zdolne dobrze radzić sobie z zadaniem bujnego kwitnienia w złych warunkach. Ale oprócz głównego pnia, system korzeniowy tej rośliny jest szczególnie silny. Z tego powodu dorosłe rośliny nie tolerują przeszczepów, ponieważ wszelkie urazy korzeni są dla nich śmiertelne. Ale z drugiej strony, ten typ kłącza pozwolił ogrodnikowi przetrwać w przyrodzie w skalistych pęknięciach i wapieniu bez praktycznie żadnej gleby, a w uprawie ogrodowej dostosować się do każdej ubogiej, suchej i luźnej gleby.Adriyanthus tworzy zwarte poduszki z rozet liści i rozwija się w postaci gęstych zielonych krzewów. Wszystkie edi-anthriusy charakteryzują się bardzo wąskimi, wydłużonymi, podobnymi do łopatek liniowymi liśćmi, do których inny stopień krawędzi nadaje albo jasnozielony, albo srebrno-szary kolor. Kwiaty wszystkich członków rodzaju są w kształcie dzwonu. Mogą one kwitnąć jeden po drugim, a także w główkach kwiatostanów. Paleta kolorów rośliny jest ograniczona do niebieskiego spektrum z jasnymi odcieniami fioletu. Takie olśniewające odcienie ultrafioletowego i błękitnego koloru, z wyjątkiem czerwonych, występują tylko w gencjanach.

Creeping ediriantus (edraianthus serpyllifolius). © wally nelemans

Rodzaje i odmiany edrayantusa

Adrianthus Dalmatyński (Edraianthus dalmaticus) - stosunkowo skromny rozmiar, ale w żadnym razie nie skromny w kwitnieniu, wieloletni. Wysokość liniowych liści z rzęskami zebranymi w pęczki-rozetki na krawędzi jest ograniczona do zaledwie 50 cm, ale skromne rośliny zielone wcale nie przeszkadzają w ocenie piękna kwitnienia tego gatunku. Zebrane w kiściach-pędzlach do 10, niebiesko-fioletowe dzwony o średnicy do 2 cm wydają się zaskakująco delikatne i akwarele. Ten ediantus kwitnie w środku lata.

Edirianthus Dalmatyńczyk (Edraianthus dalmaticus). © Mihai Costea

Adriatycki karzeł (Edraianthus pumilio) - miniaturowa roślina we wszystkim oprócz wielkości kwiatów. Liście iglaste osiągają zaledwie 2 cm i tworzą niesamowicie zwartą masę, gromadząc się w rozetach i rozszerzających się poduszkach. Ale dzwony o jasnym i delikatnym kolorze liliowym mają średnicę 2,5 cm. Wyróżnia się idealną formą płatków corolli, siedzących na bardzo krótkich i spiczastych szypułkach, które wydają się leżeć na poduszce liści, ułożonej ostrożnie przez florystyczną rękę. Bujne kwitnienie tej rośliny, która nie ma liści pod kwiatami w udanych sezonach, trwa w czerwcu i lipcu.

Krasnolud Dwarfus (Edraianthus pumilio). © helki

Adriatic (Edraianthus graminifolius) - bardzo żywy przedstawiciel rodzaju edyantus z wąskimi liniowymi liśćmi ciemnego koloru, rosnące wiązanki przypominające trawiaste paprocie. Długość liści osiąga 10 cm, dzięki temu, że łodygi roślin pełzają po okręgu, rosną we wszystkich kierunkach, alpejski edianthus tworzy bardzo piękne krzewy. Kwiaty tej rośliny zbiera się w gęste grona, parasole 3-7 sztuk. Dzwonkowaty kwiat widoczny jest tylko z bliskiej odległości.Oryginalność daje roślinom zakrzywione końce płatków corolli. Ten ediriantus kwitnie późno, w lipcu i sierpniu.

Edrayantus zlakolistny (Edraianthus graminifolius). © Kor! An

Adrianthus z Parnassus (Edraianthus parnassicus) nie wygląda jak poprzedni widok. Ten grecki roślina wytwarza mocniejsze krzewów i farba nie wąski i łyżeczkowate lub owalne liście szerokości 4 cm i długości 11 cm. Olśniewające ametyst kwiaty są zebrane w kwiatostan głowy i latem magicznie pojawiają wizja wystawać luksusową dekorację dowolnej części.

Ediantus Parnassus (Edraianthus parnassicus). © oiti

Adriatyckie pełzanie (Edraianthus serpyllifolius) oferuje podziwianie prawie doskonałego odcienia kwiatów w ultramarynie. Mają tę roślinę pojedynczą, dużą, do 2,5 cm średnicy i nie są całkiem zwyczajne. łodygi kwiat wzdłuż zewnętrznego obwodu poduszki, tak że kwiaty są otoczone wieńcem-jak liście. Na wysokości krzewów ponad 10 cm, to edrayantus tworzy poduszkę o średnicy 30 cm. Lancetowaty, gładkie pozostawia włosy w rogu „wieniec” wydają się być szczególnie korzystna.

Creeping ediriantus (edraianthus serpyllifolius). © Vladislav Piatek

Adrianthus Serbski (Edraianthus serbicus) - bylina o purpurowo-niebieskich kwiatach, osiągająca długość 3 cm i zbierana w dużych głowach kwiatostanów. Pędy unoszą się pięknie, podkreślając tylko piękno liści lancetowatych do 9 cm, uważana jest za jedną z najwspanialszych roślin w ogrodzie skalnym.

Edrianthus serbski (Edraianthus serbicus). © beranekp

W ogrodnictwie ozdobnym stosuje się adrianti:

• w naturalnych lądowaniach w ogrodach skalnych i ogrodach skalnych;
• jako letni solista kwitnący na zjeżdżalniach alpejskich;
• do rejestracji szczelin i dużych głazów;
• stworzyć efekt wody w dużych skalniakach;
• dla niebieskich akcentów w ogrodach skalnych;
• do dekoracji kamiennych ścian i murów;
• w mobilnych mini-skalnych ogrodach i ogrodach skalnych;
• jako roślina doniczkowa.

Najlepszymi partnerami redakcji są: karłowate iglaki, jabloki, kostrzewa, ale najlepiej wszystko wygląda w otoczeniu kamieni i zrębków, dekoracyjne gleby.

Wzrost rośliny

Wymogi dotyczące dziedzictwa kulturowego gleb całkowicie dziedziczą po jego dzikich krewnych. Rośliny mogą osadzać się tylko w glebie z odczynem alkalicznym, ale najważniejszą rzeczą przy wyborze odpowiedniego miejsca jest zapewnienie dobrze odwodnionej gleby o luźnej teksturze, oprócz bogatej w wapń.Te kultury czują się dobrze tylko na ubogiej i suchej glebie, idealnej dla kamienisto-piaszczystych gleb. Odtworzenie warunków dla tych roślin jest możliwe tylko w ogrodach skalnych i skalnych. Aby uniknąć stagnacji wody w zimie, lepiej jest położyć dodatkowy drenaż na miejscu lądowania (stworzenie warstwy odwadniającej pomoże roślinie poradzić sobie z długimi jesiennymi deszczami i wodami roztopowymi na wiosnę).

Wybór miejsca w skalniakach i ogrodach skalnych dla rośliny powinien być ostrożny: rośliny te osadzają się w ogrodzie przez dziesięciolecia, nie mogą być przeszczepione, jeśli występuje niedobór gleby lub jeśli jest to pożądane. Dlatego błędy są niedozwolone. Należy wziąć pod uwagę fakt, że większe i większe, o wysokości 10 cm lub mniej, drewno driftowe powinno być sadzone w dość przestronnym miejscu, pamiętając, że roślina będzie się powiększać i zwiększać objętość poduszek wraz z wiekiem. Tradycyjnie adiunkt jest umieszczany w taki sposób, aby roślina otrzymywała rodzaj wsparcia (wizualnego i nie tylko), umieszczonego między dużymi kamieniami lub przy ścianie oporowej, na skraju poziomów tarasu.

Oświetlenie do redakcji dość łatwo. Na etapie kwitnienia rośliny te nie tolerują bardzo dobrze południowych promieni słonecznych, ale wolą słoneczne lokalizacje od porannego i wieczornego słońca oraz najjaśniejsze możliwe oświetlenie.Wydarzenia można sadzić nawet na dużych głazach i pęknięciach, między kamieniami w suchym murze i innych miejscach, które zapewniają lekkie cieniowanie roślin. Adaptianus dostosowuje się również do lekkich półcieni, ale nie lubi silnego cieniowania. Wpływa nie przede wszystkim na piękno liści, ale na kwitnienie roślin - wielkość kwiatów i ich ilość.

Doniczkowe rośliny sadzi się w mieszaninie piasku i uniwersalnego substratu w równych częściach z dodatkiem perlitu lub wermikulitu. Drenaż powinien wynosić około 1/3 pojemności.

Dinozaur Edianthus (Edraianthus dinaricus). © Pavel Holik

Wymagania dotyczące opieki nad adrianthus

Edrayantusy należą do najbardziej odpornych na suszę kultur i praktycznie nie wymagają opieki. Podczas kwitnienia z przedłużającymi się suszami rośliny można podlewać raz na 10-15 dni w wodzie deszczowej, aby wydłużyć czas kwitnienia. Top-dressingi dla kultury są tradycyjnie wprowadzane również w okresie letnim, po przeprowadzeniu tylko jednej procedury specjalnie dla wzmocnienia kwitnienia (przy użyciu standardowej dawki nawozów potasowo-fosforanowych lub specjalnych formulacji dla roślin kwitnących). Ale jeśli jesteś usatysfakcjonowany przeciętnym kwitnieniem lub gleba jest dość płodna, możesz to zrobić bez opieki.

Producenci ceramiki potrzebują regularnego podlewania, pomiędzy którymi pozwalają wyschnąć substratowi i nawożeniu z częstotliwością 1 raz na 2 tygodnie.

Zimować

Na zimę większość dzielnic jest zadowolona ze skromnego mulczowania lub bez schronienia. Wyjątkiem jest Draymatics drayantus, który przed nadejściem chłodu musi być objęty metodą suszenia powietrzem. W przypadku wszystkich innych gatunków preferowane jest ściółkowanie suchymi liśćmi, a lepiej jest przykryć gałęzie świerka sosnowego, aby zmniejszyć ryzyko stagnacji wody i podpravaniya pod liśćmi.

Kontrola szkodników i chorób

Adrianthus jest jednym z najbardziej odpornych na choroby i szkodniki upraw odpowiednich do dekoracji ogrodów kamiennych. Podczas podlewania podłoża i braku drenaży rośliny mogą cierpieć z powodu różnego rodzaju zgnilizny. W rzadkich przypadkach rośliny doniczkowe cierpią na przędziorków, którym najlepiej zaradzić przez rozpylanie insektycydów.

Krasnolud Dwarfus (Edraianthus pumilio). © simroser

Propagacja edrayantusa

Roślina rozmnaża się metodami wegetatywnymi i nasionami. Co więcej, te ostatnie można wysiewać w lutym wraz z pierwszymi latami z sadzonkami lub siać przed zimą bezpośrednio na stałe miejsce z mulczującymi liśćmi,lub używaj aktywnego samosiewu wokół rośliny jako siewki.

Rassadny sposób - najtrudniejszy. Nasiona adriantusa wymagają stratyfikacji przez 2 miesiące (są trzymane w niskich temperaturach, temperatura wynosi około 3 stopni Celsjusza). Wysiew odbywa się płytko, pod przesianą pożywką i bardzo lekkim podłożem pod folią. Po pojawieniu się pędów należy wziąć pod uwagę ich kapryśność, natychmiast usunąć folię lub szkło i upewnić się, że rośliny mają lekkie, równomierne podlewanie, jak najwięcej jasnego oświetlenia i braku zalegania. Rosnące rośliny jako sadzonki i rośliny doniczkowe przez kilka lat nie są tego warte (jeśli nie planujesz rosnąć edrayantusi w pojemnikach), po przeszczepieniu do stałego miejsca tak wcześnie, jak to możliwe bez niszczenia ziemistego łóżka: te rośliny nie lubią przeszczepów. Podczas sadzenia rośliny w glebie do stałego miejsca, należy pamiętać, że kultury te kwitną tylko w drugim lub trzecim roku.

W przypadku metod wegetatywnych, rozmnażanie przez podstawowe sadzonki, które są oddzielone od pięty i zakorzenione pod kapeluszem w podłożu odżywczym, i rozmnażanie przez oddzielenie buszu na wiosnę, jest odpowiednie dla rośliny.W tym samym czasie główna, macierzyńska roślina nie dotyka, ale delikatnie łamie młode, boczne rozety liści, które jeszcze nie utworzyły głębokich korzeni. Takie delenki mogą nadal umierać z powodu urazu kłącza i są bardzo słabo przystosowane, wymagając bardzo starannej pielęgnacji. Bardziej produktywne jest rozmnażanie przez nakładanie warstw, co jest szczególnie łatwe do pojawienia się na wiosnę podczas stosowania silnych pędów i utrwalania ich w glebie z późniejszym regularnym nawilżaniem (ale nie nadmiernym).