Chociaż łubiny nie słyną ze swojej różnorodności, warto przyjrzeć się bliżej poszczególnym gatunkom tej ukochanej byliny. Łubiny są w stanie zaskoczyć nie tylko odmianami najczęstszego łubinu wielolistnego lub cechami dekoracyjnymi zaniedbanych rocznych łubinów. Są wśród tych roślin i zadziwiające w swoich cechach gatunki - łubiny północnoamerykańskie, które mogą być ozdobą kolekcji i na pewno ucieszą tych, którzy kochają egzotykę.
Łubin arktyczny (Lupinus arcticus)Amerykańscy krewni nawykowych łubinów
Lupini nigdy nie wychodzą i nie modą się. Nie są one dla niczego uważane za uniwersalne, bezpretensjonalne, odporne i dekoracyjne w tym samym czasie. Niezależnie od tego, o czym mowa, ich pozytywny wpływ na glebę i piękno kwitnących akwareli są bezdyskusyjne. Zarówno roczne jak i wieloletnie łubiny znane nam z łatwością rozwiążą każde zadanie projektowe. I choć mają nieco inny zakres, a łubin-leniki i w ogóle niezasłużenie rozważają tylko sideratami, rośliny te są dobrze znane każdemu hodowcy. Ale w rodzaju łubin występuje również kilkadziesiąt rodzajów kultur wysoce dekoracyjnych.Wśród nich są takie łubiny, o których niewiele osób słyszało, ale prawie wszyscy podziwiali - jeśli nie w naturze, to na kolorowych fotografiach.
Bez łubinu nie można sobie wyobrazić jednego letniego krajobrazu zachodnich stanów USA. Wspaniałe Góry Skaliste, kolorowe pola w Kolorado, pastoralne widoki słonecznej Kalifornii zawdzięczają wiele swojego "obrazu" łubinom. Unikalna grupa gatunków pochodzenia północnoamerykańskiego różni się od znanych łubinem w wielu dekoracyjnych cechach.
Charakterystyczną cechą wszystkich łubinu północnoamerykańskiego jest ich kolorystyka. W tych roślinach prawie zawsze kolor reprezentowany jest przez chłodne akwarele - od białego do jasnego i średnio-bogatego, delikatne odcienie niebieskiego, liliowego, fioletowego, fioletowego. Co więcej, bogactwo tonów i unikalne odcienie kolorów zaskakują nie mniej niż nieoczekiwaną zwartość roślin i luksusowy metaliczny kolor liści. Prawie wszystkie łubinu północnoamerykańskiego to rośliny o srebrzystej, szaro-błyszczącej krawędzi. Liście roślin wygląda szlachetnie i chwytliwie, wyróżnia się na każdym tle, pozwalając takim łubinom wyglądać jak prawdziwe gwiazdy z dowolnego zespołu, nawet przed kwitnieniem.Maksymalna wysokość łubinu północnoamerykańskiego jest zwykle ograniczona do 50-60 cm, ale rośliny są tak zwarte, że kwitną dosłownie z ziemi. Takie łubiny tworzą poziome plamy i dywany, rosną w szerokim rozmiarze, choć imponujące krzewy nie tworzą wysokości, ale podbijają zupełnie inaczej: wyglądają jak niezwykle grube rośliny. Nie widać pędów w dywanach pod masą gęsto położonych liści.
Łubiny północnoamerykańskie, pomimo ich charakterystycznych cech, wspaniałych liści i niezwykłego rozkwitu w niebieskiej strefie, mają znaczną wadę. Nie bez przyczyny te rośliny są dziś znane głównie z powodu dzikich krewnych i niewiele zostało wprowadzonych do kultury, nie otrzymały one jeszcze odpowiedniej dystrybucji i uwagi. Bez wyjątku, łubiny północnoamerykańskie są roślinami krótkotrwałymi, często monokarpicznymi, odnawiającymi się nie jako byliny, ale kosztem samosiewu. Ich uprawa nie zawsze jest standardowym zadaniem, czasami wymaga zasiania nowych roślin po opadzie lub regularnej uprawy nowych okazów. Dlatego polecam łubinom z Ameryki Północnej tylko tektóry uwielbia sam rozmnażać rośliny, uwielbia osobliwość i jest gotowy obserwować tych jeszcze egzotyków, zaspokajając wszystkie ich kaprysy.
Lupin Brevera (Lupinus breweri).
Gatunki łubinu pochodzące z USA
Uważa się, że podczas podróży wzdłuż zachodniego wybrzeża USA nie można nie spotkać łubinów, rośliny te różnią się na kontynencie amerykańskim swoją szczególną reprezentatywnością. Łubiny północnoamerykańskie, liczba gatunków, które mierzą nawet dziesiątki, ale setki, wciąż powodują wielkie nieporozumienia w klasyfikacjach i wywołują gorącą debatę wśród botaników. W przypadku gatunków, które są wykorzystywane w projektowaniu krajobrazu daleko poza USA, nie pojawią się żadne trudności w identyfikacji. Rzeczywiście, w projektowaniu ogrodów przy użyciu tylko 6 gatunków północnoamerykańskich. A wszyscy mamy status bardzo rzadkich roślin.
Łubin srebrzysty (Lupinus argenteus) można by nazwać symbolem wszystkich łubinów z Ameryki Północnej. Roślina jest uderzająco piękna, gdy sadzi się ją w dużych grupach, bujną, elegancką i malowniczą. Jest to prawdziwe ozdoby amerykańskich prerii, odwieczne, które zmieniają swój rozmiar, wygląd i kolory, w zależności od warunków, i słynie z umiejętności dostosowania się do różnych środowisk.Wysokość łubinu srebrzystego można ograniczyć do 15-20 cm lub przekraczać 60 cm na żyznej glebie. Wyszukane liście z jedwabistą krawędzią siedzą na długich ogonkach i zaskakują cienkimi płatkami z liśćmi o matowym wierzchołku i szlachetnym srebrnym połysku, który czasami jest częściowo zagubiony. Kwiaty w smukłych, wydłużonych kwiatostanach o długości do 12 cm pokonują grę niebieskich barwników i wyglądają jak ażurowe kreski unoszące się nad jasnymi i gęstymi zieleniami. W dużej odległości z powodu podobnych kolorów ten łubin może być nawet mylony z szałwią lub kocimiętką. Kolor kwiatów jest niebieski, a barwy barwinek najczęściej mają biały lub czerwonawy środek. Temperatury w lecie mogą sprawić, że kolory będą bledsze lub, odwrotnie, będą ciemniejsze. Roślina, która ciągle się rozrasta, zaskakuje oszałamiającą fakturą zasłon i plam, których nie nazwałbyś tak fantastycznym. W tym widoku możesz tworzyć polany lub stałe tablice. Niekiedy na rynku występują białe łodygi łubinu srebrzystego lub jego dekoracyjna forma - karłowate łubiny o ciemniejszym kolorze kwiatów i mocniejszym ulistnieniu, które objawia się srebrem.Kwitnienie tego łubinu w domu przypada na początek i na środek lata, ale tutaj kwitnie najczęściej w sierpniu i wrześniu.
Srebrny łubin (Lupinus argenteus).
Najbielsze ze wszystkich łubin, które można znaleźć, jest niepowtarzalne Łubin arktyczny (Lupinus arcticus). Nazwa gatunku nie była przypadkowa: roślina została znaleziona na Alasce i jest bardzo przyzwyczajona do bardzo trudnego klimatu. Wysokość tych łubin sięga około 40-50 cm, krzaki są bardzo grube, bujne, poduszka o zielonej średnicy przekracza wysokość. Liście są bardzo piękne, stłumione, ciemnozielone z niebieskawym nalotem, palmate. Pędy są długie, zwieńczone kolorowymi, dużymi kłoskami kwiatostanów. Liczba szypułek może sięgać nawet kilkudziesięciu w jednym buszu. Podczas gdy kwiaty nie kwitną, kwiatostany wyglądają jak puszyste "pędzle" ze względu na wełniste płatki, a następnie zaskakują bogatymi niebieskimi kolorami z fioletowym odcieniem dolnej wargi i kontrastującym białym punktem na górnych płatkach, nadając roślinie barwę i podkreślając, że kwiaty w kwiatostanach nie są zbyt mocno. Łubin arktyczny kwitnie w czerwcu i lipcu. Ze względu na swój wspaniały wygląd i kolorowe detale, roślina wciąż wygląda jak dziki cud w każdej firmie.
Łubin arktyczny (Lupinus arcticus).
Zewnętrznie podobny do tej rośliny i Łubin orzechowy (Lupinus nootkatensis) - Roślina pochodzi także z Alaski. Jego wysokość od 40 cm do prawie 1 m pozwala na tworzenie gęstych, uderzająco gęstych krzewów. Liście z tępymi końcami płatków siedzą na krótkich ogonkach, co tylko zwiększa wizualną masywność roślin. Szypułki liczne, szerokie, z gęsto rozmieszczonymi fioletowo-fioletowymi kwiatami o niejednolitym kolorze i wyraźnie ukazującymi żyły. Długość racemes wynosi do 25 cm, gatunek ten może kwitnąć nawet w maju. Chociaż najczęściej kwitnienie występuje na początku lata.
Łubin lekarski (Lupinus nootkatensis).
Lupine lepidus (Lupinus lepidus) - najczęstszy i już legendarny wygląd dywanu. Łubin ten tworzy bardzo piękne, grube trawy z tak gęstą srebrzystą krawędzią, że wydaje się być solidnym srebrzystym miejscem. Dywaniki pełzające są niezwykle piękne, ale roślina zyskuje prawdziwą dekoracyjność tylko na wysokości lata, kiedy na wysokości 10 do 20 cm pięciocentymetrowy rósł, skracał kwiatostany o bladych, delikatnych, niebieskawo-fioletowych kwiatach. Kwitnienie rozpoczyna się od poziomu gruntu, a następnie łodygi kwiatów są stopniowo podnoszone. Ta roślina wygląda na wzruszającą i prawie bajeczną, dywany nie są dość gęste, ale bardzo piękne.
Lupin Lepidus (Lupinus lepidus).
Lupin brevera (Lupinus breweri) lubi też uprawiać dywany. Jest to karłowaty gatunek łubinu, którego wysokość nie przekracza 15 cm na szczycie kwitnienia. Rozwija się w formie grubych poduszek ze szmaragdowo-szmaragdowych liści palmowych z pięknymi krawędziami i średniej wielkości, krótko przyciętymi kwiatostanami świecy o ciemnofioletowych kwiatach i kontrastujących miejscach. Kwitnienie unikalnego łubinu trwa przez całe lato, dzięki ciemnym kwiatostanom i liściom rośliny, wydaje się być gęstą ciemnoniebieską pokrywą.
Lupin Brevera (Lupinus breweri).
Kolejny gatunek łubinu północnoamerykańskiego - łubin szerokolistny (Lupinus latifolius) tylko ci, którzy mieszkają w południowych regionach będą w stanie ocenić, ponieważ jego odporność na zimno jest ograniczona tylko do -18 stopni. Jest to roślina wieloletnia, która rośnie w ciepłym klimacie do wysokości metra, z liśćmi palmowymi na długich ogonkach, obnosząca atrakcyjne, lancetowate płaty. Kwiatostany są duże, do 45 cm długości, dość luźne, z niebiesko-fioletowymi kwiatami, ułożone w ściśle ornamentalny sposób. Roślina jest zaskakująca i blada, jak wyblakły kolor, który okazuje się być bardzo dużym rozmazem białym i nasycony tonem podstawowym.
Broadleaf Lupin (Lupinus latifolius).
Wykorzystanie łubinu północnoamerykańskiego w ogrodnictwie ozdobnym
Egzotyczny wygląd północnoamerykańskich Lupinów, którzy dopiero zaczynają się z nami otwierać, pozwala im wyglądać jak prawdziwe egzotyczne gwiazdy. Są one jednocześnie podobne i wcale nie podobne do gatunków, do których jesteśmy przyzwyczajeni, wydają się szlachetne, szlachetne i ekskluzywne. I robią to wrażenie zawsze i wszędzie, ale tylko właściwy dobór kompozycji i otoczenia może sprawić, że będą prawdziwą ozdobą Twojego ogrodu.
W projekcie ogrodu można używać łubinu północnoamerykańskiego:
- na alpejskich wzgórzach;
- w skalniakach;
- w alpejskich szklarniach i przykrytych ogrodach skalnych;
- w przenośnych ogrodach skalnych;
- jako roślina doniczkowa;
- na podtrzymujących ścianach lub zboczach;
- Na pierwszym planie rabaty z kamienistym wysypiskiem ziemi;
- w grupach krajobrazowych i tablicach;
- w naturalnym projekcie;
- w projektowaniu ogrodów w stylu prerii;
- na brzegach zbiorników wodnych (łubin orzechowy).
Warunki dla rzadkich gatunków łubin
Gleba do uprawy łubinu północnoamerykańskiego powinna być odpowiednia do warunków ich naturalnego środowiska. Ponieważ wszystkie łubiny rosną zwykle na elewacjach, w kamienistej i lekkiej glebie, w ogrodzie odpowiednie są tylko sadzonki na glebach lekkich, odsączonych, piaszczystych, piaszczystych lub kamienistych.Rośliny te wolą gleby słabsze niż pożywne. Pożądane jest ułożenie warstwy odwadniającej na zwykłej glebie. Optymalne miejsce lądowania - arie skalne, ogrody skalne, sztuczna lub naturalna elewacja. Nawet najmniejsze ryzyko zalania, zawilgocenia, stagnacji wody wymaga dodatkowych środków drenażowych lub dodatkowego schronienia.
Wybierając miejsce dla łubinu północnoamerykańskiego, lepiej jest zatrzymać się na południowych stokach, chronionych przed wiatrem i przeciągami, w ciepłych miejscach. Cieniowanie roślin nie toleruje. Są sadzone tylko w miejscach nasłonecznionych.
Łubin lekarski (Lupinus nootkatensis).
Opieka nad łubinami Ameryki Północnej
Młode łubiny potrzebują co najmniej lekkiej stabilnej wilgotności gleby. Ale z podlewaniem tych roślin, musisz być bardzo ostrożny: te gatunki mogą umrzeć nawet przy najmniejszym zalaniu wodą. Jeśli gleba zostanie zebrana prawidłowo, rośliny są chronione przed wilgocią, a następnie podczas nawadniania młodych upraw lepiej kontrolować stopień zwilżania gleby i zapobiegać przelaniu. Dorosłe łubiny północnoamerykańskie nie potrzebują podlewania, ale dla skuteczniejszego kwitnienia lepiej jest przeprowadzić nawadnianie podczas okresów suszy.Tylko łubin Nupkan, który preferuje regularne lekkie nawadnianie, wyróżnia się szczególną zdolnością do zwiększania wilgotności.
Łubiny północnoamerykańskie uwielbiają słabą glebę i nie potrzebują nawożenia. Dbanie o nie, z wyjątkiem podlewania, praktycznie nie jest wymagane. Po kwitnieniu można wycinać zanikające łodygi kwiatów, ale lepiej dać roślinie swobodę owocowania, rozproszyć nasiona, a część z nich - zebrać do przyszłego wykorzystania: w ten sposób roślina będzie mogła wznowić się niezależnie.
Zimujące rzadkie łubiny
Wszystkie łubiny północnoamerykańskie (z wyjątkiem liściastego) są roślinami przyzwyczajonymi do trudnych warunków. Są w stanie wytrzymać nawet silny mróz poniżej 40 stopni szronu, nie muszą być przygotowani na zimę. Jeśli na wiosnę nie ma śladów roślin, wynika to z ich naturalnej kruchości i obumierania, a nie z nieudanego zimowania.
Kontrola szkodników i chorób
Łubiny północnoamerykańskie cierpią jedynie na ślimaki i ślimaki, wobec których lepiej jest podejmować działania z wyprzedzeniem, zakładając pułapki i stosując inne metody kontroli. Podczas uprawy w doniczce lub w kulturach pojemników, w tym w zamkniętych ogrodach skalnych, łubin pochodzący z USA często cierpi z powodu mszyc, pająków i czerwonych roztoczy i innych szkodników. Lepiej jest zwalczać owady natychmiast środkami owadobójczymi.
Reprodukcja północnoamerykańskich łubinów
Prostota hodowli nasion jest gwarancją nie tylko szerokiej dystrybucji łubinu pierwotnie pochodzącego z USA, ale także łatwości ich uprawy. Każdego roku lepiej jest zbierać część nasion i zachować je, aby zawsze można było zasiać ponownie roślinę, jeśli po jej śmierci i degeneracji nie pozostanie ona przypadkowo wysiewana.
Nasiona rośliny wysiewa się bezpośrednio do gleby. Jesienią siew odbywa się tylko w regionach o łagodnych zimach, ukrywając rośliny przed mrozem. W przypadku środkowego pasma preferuje się siew wiosenny po zaniku zagrożenia powracającymi primorozkami. Majowe, a nawet czerwcowe uprawy nie spowodują żadnych problemów z konserwacją roślin, ponieważ takie łubin kiełkują bardzo szybko - w tydzień lub dwa, a następnie aktywnie się rozwijają.
Siew odbywa się płytko i rzadko, w luźnej glebie odżywczej na łóżkach lub w stałym miejscu. Głównym warunkiem przyjaznego kiełkowania jest stabilna wilgotność. Zanim rośliny utworzą drugą parę prawdziwych liści, sadzonki są rozcieńczane lub sadzone 15-25 cm między krzakami. Możesz nurkować w roślinach, a nie w stałym miejscu, ale w tym przypadku przeszczep może stanowić problem.Młode łubiny są nawadniane w suszy i chronione przed chwastami przez regularne pielenie.
