Eremurus to wieloletnia roślina o potężnych jasnych kwiatostanach. Należy do rodziny Xanthorrhoea. Jej ojczyzną są stepowe i pustynne regiony Eurazji. W naszym kraju eremurus jest lepiej znany jako „shiryash”. Imię można przetłumaczyć z greckiego na „pustynny ogon”. Odzwierciedla środowisko i kształt kwiatostanów. Roślina jest bardzo bezpretensjonalna, już pod koniec wiosny podoba się ogrodnikom jasnymi i pachnącymi kwiatostanami. Eremurus doskonale ozdobi wiosenny ogród i przyciągnie uwagę nie tylko gospodarstw domowych, ale także przechodniów.
Opis botaniczny
Eremurus to wieloletnie zioło. Ma masywny kłącze ze sferycznym pogrubieniem w środku, od którego odchodzą potężne grube korzenie. Każdego roku procesy giną, tworząc kolejne pogrubienie lub „dno” w środkowej części. Wysokość kwiatu wynosi średnio 100-150 cm, ale są okazy o wysokości do 2,5 m.
U podstawy ziemi znajduje się duża podstawowa rozeta liści. Ciemnozielone liście trójdzielne dorastają do 100 cm długości. Gładkie, sztywne blachy mają kształt wypukły. Czasami wyginają się na zewnątrz. Pośrodku wiosny pojawia się nagi mięsisty pień ze środka rozety liścia. Jego szczyt zdobi kwiatostan racemose o długości około 1 m.
Białawe, szaro-czerwone, żółte, różowe lub brązowo-brązowe kwiaty znajdują się blisko siebie. Corollas w kształcie dzwonów zaczynają się spiralnie otwierać u podstawy szypułki. Każdy kwiat żyje nie dłużej niż jeden dzień. W sumie okres kwitnienia jednej rośliny trwa do 40 dni. W tym czasie eremurus przyciąga wiele pszczół i innych pożytecznych owadów, dlatego jest doskonałą rośliną miodną.
Po zapyleniu owoce dojrzewają - okrągłe, mięsiste kapsułki nasienne. Wewnątrz znajdują się przegrody, które dzielą przestrzeń na 3 przedziały. Zawierają małe trójdzielne nasiona o pomarszczonej brązowej powierzchni.
Cykl życia eremurusa jest szczególny. Pierwsze liście pojawiają się w zaśnieżonych zagłębieniach. W połowie wiosny zaczyna rosnąć gruba łodyga, aw maju kwitną kwiaty. Czasami mogą cierpieć z powodu wiosennych przymrozków. W połowie czerwca kwitnienie kończy się, a owoce zaczynają dojrzewać. Pod koniec miesiąca wysychają, podobnie jak inne części rośliny. Eremurus przechodzi w stan hibernacji, cała część ziemi umiera. Należy to wziąć pod uwagę przy sporządzaniu kompozycji kwiatowej, aby strona nie była pusta.
Rodzaje i odmiany eremurus
Rodzaj eremurus ma 60 gatunków roślin. Wszystkie są doskonale zapylane, dlatego oprócz głównych odmian istnieje wiele hybryd. W Rosji tylko kilka gatunków występuje najczęściej.
Eremurus Echison. Roślina występuje na kamienistych płaskowyżach Azji Południowo-Wschodniej. Kwitnie jeden z pierwszych w kwietniu, ale odmiana ma również bardzo krótki sezon wegetacyjny. Rozeta liścia ma do 27 długich jasnozielonych liści. Na gęstym szypułce o długości do 1 m kwitnie kwiatostan racemose. Jego średnica sięga 17 cm. Na jednej roślinie może tworzyć się 120-300 pąków. Istnieją odmiany o białych, fioletowych i jasnoróżowych kwiatach.
Eremurus Alberta rośnie w górskich dolinach i osiąga wysokość 120 cm Nagie, pionowe liście są pomalowane na ciemnozielony. W centrum znajduje się duża łodyga z szarawym nalotem. Jego górna część ozdobiona jest luźnym kwiatostanem racemose o długości 60 cm, a białe koronki otaczają mięsiste czerwone okwiaty.
Eremurus potężny rośnie w górach. Ma brązowe korzenie wrzecionowate i gołe liście. Ciemnozielone liniowe liście pokryte są niebieskawym nalotem. Gładka niebiesko-zielona łodyga osiąga 1,2 m wysokości. Ozdobiony jest cylindrycznym kwiatostanem. Na jednej łodydze znajduje się do 1000 małych jasnoróżowych pąków z brązowymi lub białawymi okwiatami.
Eremurus Olga. Wysokość rośliny nie przekracza 1,5 m. Gęsty kwiatostan w kształcie kolca jest pomalowany na biało. Składa się z dość dużych pączków w kształcie dzwonu.
Eremurus Kleopatra. Roślina jest szczególnie piękna ze względu na jasny kolor kwiatów. Na łodydze o wysokości do 120 cm kwitną ogniste różowe małe kwiaty. Są one umieszczone bardzo blisko siebie i tworzą ciągłą, płonącą zasłonę wokół szypułki.
Metody hodowlane
Eremurus rozmnaża się przez siew nasion i podział kłącza. Aby zebrać nasiona, należy odciąć łodygę suszącego kwiatu za pomocą skrzynek nasiennych i wysuszyć ją na świeżym powietrzu pod baldachimem. Następnie nasiona muszą zostać uwolnione ze skorupy. W październiku wysiewa się je natychmiast na otwartym terenie. Aby to zrobić, wykop ziemię, wypoziomuj i wykonaj rowki o głębokości 1,5 cm. Nasiona są równomiernie rozmieszczone w otworach, a następnie posypane ziemią. Wiosną pojawiają się pierwsze pędy, potrzebują dokładniejszej opieki. Młode rośliny należy starannie podlewać i regularnie chwastów z chwastów. Kwitnienie jest możliwe przez 4-5 lat życia.
W regionach z surowymi zimami zaleca się najpierw wyhodować sadzonki. Nasiona wysiewa się w pojemnikach z luźnym piaskiem i torfową ziemią w październiku. Konieczne jest umieszczenie ich na głębokości 1-1,5 cm. Pojemnik jest przechowywany w temperaturze + 15 ° C do wiosny. W marcu pojawiają się pierwsze pędy. Rośliny z dwoma prawdziwymi liśćmi sadzi się w osobnych małych doniczkach. W lecie są trzymane na ulicy. Kiedy część ziemi wyschnie, doniczki są przenoszone do ciemnego miejsca. Jesienią sadzonki są pozostawione na ulicy, ale pokryte świerkowymi gałęziami i opadłymi liśćmi do wysokości 20 cm. Sadzenie w otwartym terenie odbywa się dopiero następnej jesieni.
Podział kłączy przeprowadza się pod koniec lata, kiedy część naziemna jest całkowicie martwa. W sierpniu całkowicie wykopują korzeń z dużą bryłą ziemi, aby nie uszkodzić procesów bocznych. Jest moczony w wodzie i wolny od gleby. Następnie kłącze jest suszone i dzielone na kilka części. Miejsca cięcia są traktowane kruszonym węglem drzewnym. Segmenty korzenia są przechowywane przez kilka tygodni w chłodnym, suchym miejscu. Lądowanie na otwartym terenie odbywa się pod koniec września lub w październiku. Do następnej wiosny każda dywidenda tworzy własny wylot liści.
Lądowanie i opieka
Dla eremurusa musisz znaleźć słoneczne, otwarte miejsce w ogrodzie. Kwiat nie boi się przeciągów i silnych podmuchów wiatru. Chociaż jego pędy są dość wysokie, tylko huragan jest w stanie zrzucić je na ziemię. Wszystkie procedury sadzenia i przesadzania odbywają się w sierpniu i wrześniu. Gleba powinna być dobrze osuszona. Bliskość wód gruntowych lub zbiorników wodnych jest niepożądana, ponieważ korzenie są wrażliwe na stagnację wilgoci i mogą gnić. Należy wybrać gleby alkaliczne lub neutralne.
Eremurus nie ma żadnych specjalnych wymagań dotyczących żyzności ziemi. Jednak zauważono, że im bardziej żyzna gleba, tym później młoda sadzonka zakwitnie (będzie rosła masa korzeniowa przez kilka lat), ale na ubogich glebach kwitnienie rozpoczyna się 1-2 lata wcześniej. Podczas lądowania na dnie wykopu zaleca się wylać warstwę gruzu lub kamyków. Zapewni to dobry drenaż. Aby zoptymalizować skład gleby, należy do niej dodać próchnicę liści, zamuloną ziemię i piasek. Odległość między nasadzeniami zależy od rodzaju rośliny. Duże okazy sadzi się w odległości 40-50 cm od siebie, wystarczająco małe 25-30 cm wolnej przestrzeni.
W okresie aktywnej wegetacji eremurus potrzebuje obfitego i regularnego podlewania. Ważne jest jednak, aby nie przesadzać. Jeśli wiosna jest wystarczająco deszczowa, nawadnianie nie jest potrzebne. W przeciwnym razie nie da się uniknąć stagnacji wody. Kiedy kwitnienie eremurusa dobiegnie końca, podlewanie należy zmniejszyć lub całkowicie zatrzymać. W ojczyźnie rośliny w tym okresie rozpoczyna się susza, więc nadmierna wilgotność gleby może zniszczyć kłącza.
Do obfitego kwitnienia nawóz jest niezbędny. Organiczny górny opatrunek wprowadza się wczesną wiosną. Przed zimą powierzchnia gleby jest nawożona proszkiem superfosfatu, a ściółkę gleby kompostem lub gnijącym obornikiem. Ważne jest ograniczenie udziału soli azotowych, ponieważ ich nadmiar zmniejsza odporność roślin na zimę.
Gleba pod pierwotniakiem powinna być regularnie chwastowana, aby powietrze lepiej wnikało do korzeni, a chwasty nie hamują kwiatów.
W centralnej Rosji eremurus zwykle zimuje bez schronienia. Podczas uprawy odmian kochających ciepło na zimę gleba jest ściółkowana torfem. Nie ma sensu kopać korzeni i utrzymywać ich w cieple do wiosny, ponieważ sadzonki budzą się na długo przed sadzeniem.
W środku lata, gdy roślina wysycha, należy najpierw przyciąć łodygi kwiatów, a następnie liście. Pomoże to zachować dekoracyjny wygląd klombu.
Choroby i szkodniki
Najczęstszymi szkodnikami eremurusa są ślimaki i ślimaki. Chętnie gryzą mięsiste łodygi i żywią się sokiem z rośliny. Korzenie i przerost mogą również cierpieć z powodu ataków myszy i moli. Przy niewłaściwej pielęgnacji eremurusa i częstym zalewaniu gleby może rozwinąć się zgnilizna korzeni. Dotknięte obszary muszą być starannie przycięte i potraktowane popiołem lub fungicydami.
Czasami infekcja wirusowa rozwija się na liściach i pędach. Jego głównymi cechami są bladożółte guzki płytkie z powierzchni. Nie można uratować chorych roślin. Należy je odciąć i zniszczyć jak najszybciej, aby zapobiec dalszej infekcji ogrodu kwiatowego.
Eremurus w projektowaniu krajobrazu
Wysokie i gęste kwiatostany eremurusa są dobre w nasadzeniach grupowych i pojedynczych. Mogą wykonać podział na strefy, ozdobić ogrodzenia i budynki gospodarcze, a także zasadzić ogród kwiatowy w tle. Płowe i śnieżnobiałe, żółte i różowe gęste wiechy służą do projektowania naturalnego lub pustynnego krajobrazu.
W aranżacjach kwiatowych najlepszymi sąsiadami eremurusa są tulipany, piwonie, irysy, malwy, jukki i płatki zbożowe. Wybierając kwiaty do klombów, należy skupić się na podobnych warunkach pozbawienia wolności. Ważne jest również, aby wybrać rośliny, które zakwitną z kolei. Będzie możliwe uzyskanie ciągłego kwitnienia od wczesnych wiosennych po jesienne przymrozki.
