STONKA ZIEMNIACZANA. SZKODNIKI. WALCZ ZDJĘCIE.

Send

Niedawno, około 50 lat temu, stonki ziemniaczanej nie było w naszej faunie. A mniej niż 100 lat temu nie było jej w europejskiej faunie (palearktycznej). "Historia z geografią"Stonka ziemniaczana dla wygody może być przedstawiona jako lista:

Stonka ziemniaczana

1824 Amerykański entomolog Thomas Say był pierwszym, który opisał nowy gatunek owadów, który później stał się znany jako Leptinotarsa decemlineata;
1842 Europejscy migranci dotarli do Gór Skalistych, zasadzając rośliny, w tym uprawiane ziemniaki, schwytane wraz z nimi na każdym kroku;
1844 Plantacje ziemniaków pojawiły się w stanie Kolorado;
1855 Pierwsze znaczące uszkodzenie stonki ziemniaczanej w stanie Nebraska;
1859 Spowodował pierwsze poważne uszkodzenia ziemniaków w stanie Kolorado. Chrząszcz został nazwany Kolorado (choć logicznie, w tamtym czasie musiał on być nazwany "nie-Brass");
1864 Beetle pokonały r. Mississippi;
1870 Żuk wszedł do stanu Nowy Jork;
1874 Żuk osiągnął brzeg Oceanu Atlantyckiego;
1876 Na ruchliwym szlaku morskim z ładunkami na statkach chrząszcz przekracza Ocean Atlantycki i po raz pierwszy "ląduje" w Europie;
1877 Pierwsze palenisko w pobliżu niemieckich miast Mülheim i Lipsk. Zniszczone;
1878 Pierwsze palenisko w okolicach Suwałk w północno-wschodniej Polsce. Zniszczone;
1887 Palenisko w pobliżu Hanoweru. Zniszczone;
1918 "Lądowanie" w Bordeaux. Uzasadnienie we Francji.

Podczas pierwszej wojny światowej Europejczycy nie mieli czasu na ochronę roślin, a niebezpieczny zarazek ziemniaków szybko "zakorzenił się na przyczółku" francuskiego wybrzeża. Potem, pomimo sprzeciwu robotników rolnych, dość szybko załatwił po kolei wszystkie kraje Europy Środkowej, z wyjątkiem Anglii, z jej zimnymi mgłami i dobrze ugruntowaną usługą kwarantanny roślin. (Nawiasem mówiąc, nadal utrzymuje dla niego granicę kraju "na zamku").

Przemieszczając się na wschód w czasie wiatrów panujących w miesiącach letnich, pokonując wszelkie przeszkody i znosząc całkowite przetwarzanie ziemniaczanych pól za pomocą pestycydów, pod koniec lat czterdziestych chrząszcz, napędzany wiatrem i pragnieniem zdobywania nowych przestrzeni mieszkalnych, zbliżył się do granic państwowych ZSRR. Muszę powiedzieć, że same chrząszcze są wspaniałymi ulotkami. Jednak, aby wynieść się w powietrze, potrzebują gorącej pogody - w godzinach porannych i wieczornych oraz w pochmurne i chłodne dni chrząszcze preferują przejścia dla pieszych.

Pierwsze ogniska szkodników na naszym terenie znaleziono w obwodzie lwowskim Ukrainy w 1949 r. Następnie w 1953 r. Pojawiły się jednocześnie w obwodach kaliningradzkim, wołyńskim, brzeskim i grodzieńskim.

Wreszcie, w gorące, wietrzne dni maja 1958 r. Z Węgier i Czechosłowacji doszło do masowego lotu stonki ziemniaczanej do Zakarpacia. Równocześnie na litewskim i kaliningradzkim wybrzeżu Morza Bałtyckiego fale wyrzuciły wielomiliardowe "lądowisko" chrząszczy, niesłychanie rozrastających się latem, na rozległych polach ziemniaka. Potem większość zdesperowanych lotników zginęła w burzliwych wodach Morza Bałtyckiego; Ci, którzy przeżyli i czołgali się na brzeg, natychmiast zostali zniszczeni przez czujnych kolektywnych rolników. Ale "lądowanie" było tak liczne, że nie można było sobie z nim poradzić i "wyrzucić go do morza". Wiele osób, jedynie "kroczących" po przybrzeżnym piasku i ledwo zdążyło wyschnąć, poleciało na najbliższe pole. Odtąd zaczęło się masowe osiedlanie się, w sensie dosłownym, zagranicznym gościem terytorium Rosji.

Ale przerwijmy opowieść o podboju nowego kontynentu przez kosmitę i opiszmy to. Chociaż wydaje się, że ten chrząszcz jest dobrze znany wszystkim.Jego długość wynosi od 9 do 12 mm, szerokość 6-7 mm. Ciało jest krótkie, owalne, mocno wypukłe, błyszczące, czerwonawo-żółte z jasnymi elytrami, na każdym z nich jest pięć czarnych pasów (w sumie dziesięć, z których pochodzi łacińska określona nazwa decemlineata - dziesięć linii). Skrzydlate skrzydła chrząszcza są dobrze rozwinięte, z ich pomocą w gorące letnie dni, chrząszcze i długie loty.

Stonka ziemniaczana

Kolor ciała larwy w pierwszym i drugim wieku jest ciemnobrązowy; od trzeciego wieku larwa staje się jasnopomarańczowa, różowawa lub żółto-pomarańczowa. W tym okresie można je łatwo odróżnić od larw innych naszych lokalnych chrząszczy liściowych poprzez ich kolor i "garbaty" kształt. A chrząszcze i larwy stonki ziemniaczanej żywią się liśćmi psiankowatych: ziemniaków, pomidorów, bakłażanów, znacznie rzadziej - tytoniu. Niektóre dzikie rośliny z tej samej rodziny są chętnie spożywane.

Styl życia stonki ziemniaczanej jest bardzo złożony. Wielu zagranicznych i rosyjskich naukowców poświęciło wiele lat na jej zbadanie.

Chrząszcze hibernują w dorosłości. Wiosną wyłaniają się z gleby i wkrótce zaczynają żerować na pędach ziemniaka i kumplach.Jeśli, jak to często bywa, krycia nastąpiły jesienią, przed początkiem głębokiego zimowego spoczynku, zwanego diapauzą, to na wiosnę, po kilku dniach karmienia, samice mogą zacząć składać jaja bez dodatkowego krycia. Tak więc tylko jedna kobieta może być założycielem nowego paleniska.

Stonka ziemniaczana

Zimujące się samice od wiosny do jesieni składają jaśminowe pomarańczowe jaja na dolnej powierzchni liści. Przez jeden dzień samica składa od 5 do 80 jaj. W sumie może odłożyć je na 1000, chociaż średnia płodność jest znacznie mniejsza - 350. Liczba pokoleń w okresie letnim zależy od klimatu obszaru i pogody. Na północy europejskiego pasma chrząszcz rozwija się w jednym pokoleniu, na południu tworzy trzy kolejne pokolenia (do czterech w irygowanych krajach Azji Środkowej!).

Na stadium larwalnym stonki ziemniaczanej wyróżniają się cztery wieki, oddzielone molami. W pierwszym i drugim wieku larwy żywią się i pozostają na szczytach pędów ziemniaczanych jako "wylęgi". W 3 i 4 rozproszeniu, często przenosząc się do sąsiednich roślin. Podczas przepoczwarzania większość larw zagłębia się w glebie w promieniu 10-20 cm od krzaka,na które jedli. Głębokość, na jaką larwy w tym samym czasie, zależy od struktury i wilgotności gleby; ale zwykle nie przekracza 10 cm, poczwarka uformuje się w glinianej kołysce po 10-20 dniach.

Młode, po prostu wyklute chrząszcze, początkowo różnią się kolorem jasno pomarańczowym i mają miękkie powłoki. Ale już po kilku godzinach ciemnieją, stają się brązowe z różowym odcieniem i wkrótce zyskują zwykły kolor. Żywotność dorosłych chrząszczy jest różna i wynosi średnio jeden rok. Jednak niektóre chrząszcze mogą żyć 2, a nawet 3 lata.

Najbardziej niezwykłą fizjologiczną cechą stonki ziemniaczanej jest różnorodność form odpoczynku. Owady zazwyczaj mają jedną formę odpoczynku. Stonka ziemniaczana z Colorado ma sześć! Wymieniamy je. Pierwszą jest diapauza zimowa. Drugim jest zimowa oligopauza. Trzeci to letni sen, w którym lato trwa od 1 do 10 dni, do połowy wszystkich osób zimujących. Czwarta - letnia diapauza. Piąta jest powtarzająca się diapauza, objawiająca się pod koniec lata w jednym lub dwóch (rzadko trzy) razy zimujących iw okresie wegetacyjnym chrząszczy mnożących ziemniaki, które przetrwały do jesieni.I wreszcie szósty to długotrwała diapauza (superpauza), która może trwać 2-3 lata. Nie jest możliwe szczegółowe opisanie każdego z tych stanów. Można tylko powiedzieć, że taka fizjologiczna plastyczność pozwala żukowi z powodzeniem pokonać wszystkie trudy życia. A dla rolników niezwykle trudne jest zwalczanie szkodników.

Weź co najmniej wieloletnią diapauzę. Sadząc ziemniaki na polu, na którym nie było przez 3 lata, i wiedząc, że w tym roku nikt nie uprawia tej rośliny w bezpośrednim sąsiedztwie, rolnik nagle dowiaduje się z rozpaczą, że tym razem pole jest pełne stonki ziemniaczanej. Są to osoby, które były w diapauzie od dwóch lat i "decydując", że nadszedł czas, aby "wyjść", wyszły z otępienia i okazało się, że nie na próżno.

Kończąc opis biologii tego gościa z Ameryki Północnej, mówimy tylko, że tak złożona organizacja życia pod wieloma względami przyczynia się do niewrażliwości szkodników na wszelkie środki walki.

A ich rozwój jest faktycznie przeprowadzany od pojawienia się agrofaga na kontynencie europejskim. Początkowo była to tylko walka chemiczna ze strasznymi pestycydami, takimi jak DDT i heksachloran.Następnie zaczęto używać coraz więcej nowych pokoleń przeciwko szkodnikom. Chrząszcz szybko przyzwyczaił się do niektórych z nich, niektóre z nich musiały zostać porzucone ze względu na negatywne konsekwencje ich stosowania w przyrodzie.

Jeśli istnieje niewiele larw, wówczas łatwiej jest je zebrać w pojemniku z nafty lub nasyconym roztworem soli i niszczyć, a jeśli jest ich wiele, to należy go traktować preparatami chemicznymi. Traktowanie roślin zwykle rozpoczyna się, gdy na jedno sadzenie jest więcej niż 15 młodych larw na roślinę. W przypadku pierwszych zabiegów lepiej stosować systemowe środki owadobójcze (na przykład Aktara lub Regent) - zapewniają ochronę przez 14-20 dni. Dalsze przetwarzanie należy prowadzić kontaktem leków, które zabijają chrząszcze i larwy na powierzchni liści. Nie należy jednak zapominać, że po zastosowaniu środków chemicznych bulwy nie mogą być spożywane przez 21 dni. W tym czasie lek w roślinie ulega rozkładowi na nieszkodliwe składniki.

Lista leków stosowanych przeciwko stonki ziemniaczanej:

Agrawertyna dawka na sto części - 20 ml. liczba zabiegów - 1-3 (przerwa - 7-10 dni)
Aktara dawka na sto części - 0,6 ml. liczba zabiegów -1
Arrivo, Tsitkor, Tsimbush, Sherpa dawka na sto części - 1,5 ml liczba zabiegów -2
Bankol dawka na sto części - 2,5 g. liczba zabiegów -2
Decis dawka na sto części -2 ml. liczba zabiegów -2
Spark dawka na sto części -1 karta. liczba zabiegów -2
Karate dawka na sto części -2 ml. liczba zabiegów -1
Kinmiks dawka na sto części -2,5 ml. liczba zabiegów -2
Mospilan dawka na sto części -0,3 g. liczba zabiegów -1
Regent dawka na sto części -6 ml. liczba zabiegów -2
Sonnet dawka na sto części -2 ml. liczba zabiegów -1
Sumi - alfa dawka na sto części -2,5 ml. liczba zabiegów -2
Fastak dawka na sto części -1 ml. liczba zabiegów -1
Fitoverm dawka na sto części -5 ml. liczba zabiegów -1-3 (przerwa 20 dni)
Phosbecid dawka na sto części -30 ml. liczba zabiegów -2
Wściekłość dawka na sto części -1,5 ml. liczba zabiegów -2

Tymczasem od dawna znana jest mniej niebezpieczna metoda tłumienia liczby obcych szkodników. Do czasu pojawienia się chrząszcza w Europie przez entomologów opracowano już tak zwaną klasyczną biologiczną metodę kontrolowania liczby szkodliwych owadów. Zastosuj to właśnie do typów obcych, tylko do tych, którzy wyszli poza granice miejsc ich zwykłego istnienia.Jednocześnie pozostawiają daleko w tyle swoich naturalnych wrogów - pasożytnicze i drapieżne bezkręgowce.

Istotą tej metody było właśnie poszukiwanie "obcego" jego naturalnych wrogów w kraju ojczystym i dostarczanie ich następnemu. W naszym przypadku musieliśmy je znaleźć na kontynencie amerykańskim, a następnie wypuścić je na pola europejskie, aby się tu zaaklimatyzowały i zaczęły naturalnie niszczyć ich zwyczajowe pożywienie - stonki ziemniaczanej.

Do czasu "podboju" Europy przez błąd w naukowych kręgach entomologicznych, opinia została potwierdzona jako miejsce urodzenia Stanów Zjednoczonych, a dokładniej, stanu Kolorado (wszak nie było na darmo, że ma swoją nazwę!). Pozostało szybko znaleźć pasożyty lub drapieżniki chrząszczy w Stanach Zjednoczonych, sprowadzić je do Europy, wypuścić na pola i obserwować, jak działają "naturalne mechanizmy kontroli populacji". Gotować pracę. Naukowcy z wielu krajów europejskich stali się jej uczestnikami. Dostarczone do Europy, drapieżne chrząszcze i robaki, pasożytnicze muchy wyhodowano i wypuszczono na pola, oczekując oczyszczenia od "zagranicznego gościa".

Naukowcy nauczyli się hodować amerykańskie drapieżniki stonki ziemniaczanej w dużych ilościach.Tysiące drapieżnych błędów zostały uwolnione: perillus i podisus, nie tylko na polach ziemniaczanych, ale także na bakłażanach i pomidorach, które chrząszcz włączył do swojej diety. Ale gdy tylko zwolnienia masowe ustały, złośliwy szkodnik szybko odzyskał swoją liczebność i kontynuował "naprawę napadu", a nasi drapieżni pomocnicy zniknęli z pól bez śladu. Praca przypominała syzyfową pracę.

Stonka ziemniaczana chętnie korzysta ze wspólnych kur (a ich krewni to bażanty i perliczki), a także kukułek, szpaków i innych ptaków.

Ale później, pod koniec lat 60., sami Amerykanie zaczęli cierpieć z powodu chrząszczy. Do tego czasu skutecznie bronili go pestycydami. Ale i tutaj walka chemiczna stawała się coraz mniej skuteczna. Wreszcie nadszedł moment, w którym żaden z pestycydów dopuszczonych w Stanach Zjednoczonych do użycia na ziemniakach nie miał niszczącego wpływu na chrząszcza: był on używany do wszystkich z nich. Przed amerykańskimi naukowcami był ten sam problem, co przed europejskimi - konieczne było poszukiwanie alternatywy dla metody chemicznej. Tj poszukaj jego skutecznych entomofagów.

W tym czasie stało się jasne, że wszyscy naturalni wrogowie stonki ziemniaczanej, których europejscy entomologowie badali od wielu lat, a po nich Amerykanie, byli gatunkami polifagicznymi.Dla nich stonka ziemniaczana to tylko jedna z wielu możliwych egzotycznych potraw. Jeśli chodzi o nas - Rosjanie, na przykład, owoce awokado lub papaja.

Specjaliści ochrony roślin biologicznych zdawali już sobie sprawę, że najbardziej skutecznymi regulatorami liczby szkodliwych owadów nie są polifagiczne gatunki użytkowe, ale te, dla których ten szkodnik jest głównym pokarmem specjalizującym się w ich żywieniu.

Okazało się, że inna ciekawa okoliczność miała fundamentalne znaczenie. Badania fauny pozwoliły w tamtym czasie na rewizję historii "podróży" stonki ziemniaczanej, a ponadto określenie jej prawdziwej ojczyzny. Amerykański naukowiec V. Tower przekonująco udowodnił, że centrum pochodzenia rodzaju Leptinotarsa, do którego należy nasz bohater, wcale nie jest Colorado. Ojczyzna tych żuków znajduje się znacznie na południu - w tak zwanej sonoryjskiej prowincji zoogeograficznej. Tutaj, w północno-wschodniej części Meksyku, znajduje się około 50 gatunków owadów tego rodzaju. To stąd "nasz" chrząszcz został stosunkowo niedawno przeniknięty na północ, aż do wschodnich zboczy Gór Skalistych, które graniczą z dolinami Kolorado od zachodu.I wyciągnął tam nędzną egzystencję, "szczypiąc" dzikie rośliny z rodziny psiankowatych, których tu nie ma.

I tylko wtedy, gdy zdesperowani amerykańscy pionierzy dotarli tutaj niemal na cały kontynent i posadzili z nich ziemniaczane bulwy, czyżby "zdał sobie sprawę", że nie bez powodu pokonał gorące pustynie Meksyku, Arizony i Teksasu. Spośród wielu jego krewnych, sam szybko przystosował się do odżywiania się ziemniakami. I zaczął pochłaniać twardą, cenną kulturę. To tutaj imigranci - imigranci z Europy, po raz pierwszy spotkali tego chrząszcza i nazwali go Kolorado.

W końcu stało się jasne, gdzie znajduje się prawdziwa ojczyzna szkodnika. I to samo w sobie jest niezwykle ważnym faktem. W końcu to tutaj, i nie nigdzie indziej, jego główni wrogowie naturalni musieli ewoluować i formować się ewolucyjnie. I dlatego tutaj przede wszystkim należało ich szukać. To w egzotycznych kaktusach lasów prowincji Sonoran rosną dzikie solanaceae - dalekie i bliskie krewniaki uprawianych ziemniaków, pomidorów i tytoniu. Wielu krewnych z "stonki ziemniaczanej" przyzwyczaiło się już do ich zjedzenia, co, jak rozumiemy, byłoby bardziej poprawne, by nazwać chrząszcza Sonora.

W ciągu ostatniej dekady pasożytnicze owady specjalizujące się w żywności stonki ziemniaczanej (w szczególności pasożyta jaj Edovum puttleri grissell). Jednak, niestety, ten pogląd nie pasuje ani do Amerykanów, ani do nas. Jest południowcem, aw strefach intensywnej uprawy ziemniaków uprawnych po prostu nie hibernuje. Możliwe jest oczywiście hodowanie tego jedynego kochanka do masowego uwalniania tylko na jajach tego samego stonka ziemniaczanego. Znowu błędne koło.

Linki do materiału: