Historia Egiptu jest pełna tajemnic i tajemnic. Wielkie piramidy i mumie faraonów, święte zwierzęta i skarabeusz, jako jeden z symboli dawnej świetności starożytnej cywilizacji. Egipcjanie obdarzyli go boskością, a liczne mity i legendy na równi z piramidami stały się symbolem turystycznego Egiptu. Aby zrozumieć, dlaczego ten mały błąd zasługuje na światową sławę, dowiedz się więcej na jego temat.
Kim on jest - świętym skarabeuszem?
Święty skarabeusz - nasz bohater należy do tego gatunku, to czarny matowy owad z niemal okrągłym, gładkim ciałem o długości 25-35 cm. Stare osobniki z czasem stają się błyszczące. Na czole żuka znajduje się przedni występ i oczy, podzielone na część górną i dolną. Na każdej nodze są ostrogi. Różnice między płciami są słabe. Dolna część ciała jest obszywana ciemnobrązowymi włosami. Na zdjęciu chrząszcza skarabeusz, zrobionego w trybie "makro", dobrze te rodzaje funkcji.
Chrząszcze te występują na wybrzeżach Morza Śródziemnego i Morza Czarnego, w Europie Południowej i Wschodniej, na Półwyspie Arabskim, na Krymie, w Turcji i oczywiście w Egipcie.
Skarabeusz odnosi się do żuków gnojowych, które żywią się łajnem bydła, koni i owiec.
Główną cechą chrząszczy jest sposób żywienia.Wyrzucają idealnie płaską sferę z bezkształtnej masy ekskrementów i zakopują ją w ziemi, gdzie są następnie wykorzystywane jako pożywienie.
Skarabeuszowie żyją około dwóch lat. Prawie całe swoje życie spędzają pod ziemią, wychodząc na powierzchnię nocą. Hibernacja, zagrzebanie na głębokości 2 metrów. Wyjazd chrząszczy rozpoczyna się w marcu i trwa do połowy lipca.
Pary powstają w procesie zbierania kul gnojowych, a dalsze prace występują razem. Para skarabeuszy kopie dziurę o głębokości 15-30 cm, która kończy się kamerą. Po kryciu samiec wychodzi, a samica zaczyna toczyć specjalne kulki w kształcie gruszki i składa w nich jaja. Pod koniec norek zasypia.
Po 1-2 tygodniach wykluwają się larwy chrząszczy. Przez miesiąc spożywają jedzenie, które przygotowali dla nich rodzice, a następnie odradzają się jako poczwarki. Przy niesprzyjającej pogodzie poczwary pozostają w norach przez zimę. Wiosną młode chrząszcze opuszczają norę i wychodzą na powierzchnię.
Naukowcy są przekonani, że chrząszcze gnojowate w gorącym tropikalnym klimacie odgrywają kluczową rolę w przetwarzaniu ogromnej ilości nawozu naturalnego wytwarzanego przez dzikie i domowe zwierzęta roślinożerne.Tylko słonie pospolite w Afryce zużywają dziennie około 250 kg pokarmu, a w mniejszym stopniu zwracają się do natury w postaci hałd.
Jakiś czas temu, dzięki wysiłkom importowanych chrząszczy skarabeuszowych w Australii i Ameryce Południowej, przerobiono niezliczoną ilość nawozu, z którego miejscowe owady przestały sobie radzić. W nowym miejscu skarabeusze nie przetrwały, ale doskonale wykonali swoje zadanie.
Skąd biorą się mity na temat skarabeuszy
Obserwując skarabeusze, Egipcjanie zauważyli interesującą cechę - chrząszcze zawsze rzucają kulami ze wschodu na zachód i lecą dopiero w południe. Uważni Egipcjanie widzieli w tym związku chrząszcze ze słońcem. Światło przechodzi ze wschodu na zachód i chowa się za horyzontem, aby jutro ponownie pojawić się na wschodzie.
Zgodnie z ideami starożytnych Egipcjan, słońce było bóstwem, niosącym życie wszystkim żywym istotom i zmartwychwstaniem po śmierci. Cykl rozwoju skarabeuszy wewnątrz kulki odchodów i jej pojawienie się na powierzchni Egipcjan skorelowane były z ruchem słońca. Podobieństwo uderzyło pradawnych ludzi tak bardzo, że bóg Khepri, uosabiający wschodzące słońce, został przedstawiony za pomocą skarabeusza zamiast głowy.
W Luksorze znajduje się pomnik świętego skarabeusza, miejsce to jest szczególnie szanowane przez turystów i mieszkańców.
Rola skarabeusza w życiu starożytnego Egiptu
Egipcjanie istniały poetyckie teksty religijne, które nazywały skarabeuszem boga, który żyje w sercu i chroni wewnętrzne światło człowieka. Dlatego symbol chrząszczy stopniowo stawał się łącznikiem pomiędzy boską zasadą a ludzką duszą, jednocząc je.
Symbol świętego skarbu towarzyszył starożytnym Egipcjanom przez całe ich życie, a wraz z nimi przekazywał je wraz z nimi w życie pozagrobowe. Jeśli ciało zostało zmumifikowane po śmierci, zamiast serca wstawiono obraz świętego żuka. Bez tego zmartwychwstanie duszy nie mogłoby nastąpić w następnym świecie. Nawet na prymitywnym poziomie medycyny starożytni rozumieli znaczenie serca w ludzkim ciele i mając na swoim miejscu obraz świętego żuka, wierzyli, że stanowi on pierwotny impuls do odrodzenia się duszy. Nieco później, zamiast figurki skarabeusza skarabeusz, Egipcjanie zrobili serce z ceramiki, a nazwy bóstw na nim zostały przedstawione obok symbolu świętego chrząszcza.
Co robią uroki skarabeuszem w naszych czasach
Przez cały czas ludzie wierzyli w cudowną moc różnych amuletów, które przynoszą szczęście, bogactwo i szczęście. Ze względu na swoje starożytne pochodzenie, egipskie talizmany są uważane za najsilniejsze.
Talizman skarabeusza jest jednym z najbardziej czczonych i jest oferowany turystom jako pamiątka. Oryginalnie amulety były wykonane z kamieni szlachetnych i półszlachetnych. W trakcie były zielony granit, marmur, bazalt lub ceramika, które po wyschnięciu pokryto zielonym lub niebieskim lazurem. Teraz turyści otrzymują amulety wykonane z metalu, ozdobione kamieniami.
Zanim kupisz talizman ze skarabeuszem, musisz poznać jego wartość. Rzecz pomaga jej właścicielowi zdobyć pewność siebie, osiągnąć pragnienia i osiągnąć cele. Przede wszystkim dotyczy pracy i twórczości. Ponieważ skarabeusz jest symbolem życia, uważa się, że zachowuje on młodość i przynosi piękno kobietom. Silna połowa ludzkości z jego pomocą powinna uzyskać stabilny dochód i wysoką pozycję w społeczeństwie. Uczniowie zabierają ze sobą talizman na egzaminy, aw domu symbol świętego żuka jest w stanie zapewnić ochronę przed złodziejami, pożarami i innymi problemami.
Uważa się, że darowane amulety są potężniejsze, ale traktowanie amuletu powinno być pełne szacunku i ostrożności. Nieostrożny stosunek do magicznych przedmiotów i obcej kultury i mitologii może być niebezpieczny dla ludzi.
